στροφή στα τρίσβαθα

δηλαδή τι;

πρέπει να σιχαθείς τον εαυτό σου;

να φτάσεις εκεί που δεν θα μπορείς πια να μιλήσεις

ώσπου να μην αισθάνεσαι τα πόδια σου

να βογκάς χωρίς καμία περηφάνεια

να βογκάς σα λύκαινα στη γέννα της
που γέννησε νεκρά παιδιά

να σέρνεσαι, να γλύφεις τα πόδια τους

να βυθίζεσαι στις σκέψεις τους

να σιγοσβήνεις σαν όραμα

να αρρωσταίνεις
σαν χείμαρρος 

να χύνεσαι πάνω στο ανδρικό σώμα

σαν χείμαρρος

κι οι άνεμοι να σε τυραννάνε

χωρίς κανένα έλεος;

[στροφή στα τρίσβαθα

κι ύστερα στο θεό

φόβος για το χρόνο παραμονής

στα τρίσβαθα]

και δηλαδή

πού πρέπει επιτέλους να φτάσεις

σε ποια αγύριστη βουνοκορυφή να κατοικήσεις

πρέπει

για να γιορτάσεις

το τέλος με διαύγεια;

οι ίδιος εαυτός

I
ο άλλος εαυτός

όταν φύγεις από δω
του είπε
ζουν μέσα σου χιλιάδες
κοίτα να σκοτώσεις
εκείνον τον άλλο

αυτή ήταν η αποστολή του

II
ο ίδιος εαυτός

όπου και να πας
του είπε
πάντα θα κουβαλάς
τον ίδιο εαυτό

αυτή ήταν η κατάρα του

ριμέικ

κελιά.

απλώθηκαν μπροστά κελιά
ασήμαντα εκκολαπτόμενα κελιά
κι ο διεστραμμένος χρόνος
ανεστραμμένος
δείκτης ευφυΐας

(του μυαλού λέει είναι όλα)

κλειδοκύμβαλο
μίσος για τα βράδια που δεν έγινε τίποτα

μίσος για τη γη που μας κρατάει
μίσος για το φως που αναστέλλεται
και παραμορφώνει
το δέρμα του πιθηκανθρώπου
του πιο λάγνου
του πιο λάγνου, λέω, Εωσφόρος.

σκατά.

σκατά και μίσος
στις συμπεριφορές, στα πάθη, στα καφέ-μπαρ
στα αστεία και σοβαρά μας αντίο
στα παιδιά που δεν θα γεννήσουμε
σκατά στις μέρες που σπρώχνουν η μια την άλλη
μανιακά
στο γκρεμό της άγριας
της πιο άγριας, λέω, μοναξιάς μας.