οι μεγάλοι ποιητές

πάντα τους έβλεπα
μέσα απ' την άσφαλτο του νου μου
θολοί αόμματοι, ξοφλημένοι
όλοι οι μεγάλοι ποιητές της γης
να μου γλύφουνε τα πόδια

με βλέμμα εχθρικό
γεμάτο ζήλια
να μου χαϊδεύουν το λαιμό
τα δάκτυλά τους να βάζουν μέσα μου
με αηδία και λυγμούς
να μου χιμάνε


κι όλο να φεύγουν
χωρίς ποτέ σ' αυτό να με υπακούνε
να κράζουν γνώριμοι και περασμένοι
να προμαντεύουν τη συντριβή μου
με μάτια διαπεραστικά
και φωνή σπασμένη
βραχνοί να φεύγουν

πάντα νεκροί και δυστυχείς
να χλευάζουν τον κόσμο που αφήσαν
έρημοι προπορεύονται
σε απάτητες κορυφές να φτερουγίζουν
κι ύστερα πάλι
σαν νυκτόβιοι εραστές
να με φλερτάρουν

κι αρχίζει το δωμάτιο να με συμπιέζει
και γίνομαι μικρή, τόσο μικρή
σαν κόκκος σκόνης
και πιο μικρή μέχρι να μην υπάρχω!
και οι μεγάλοι ποιητές να με διαλύουν
πυρακτωμένοι να με βασανίζουν
χωρίς ποτέ, τίποτε να μου αποκαλύψουν