Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

καταβροχθίζοντας

το πρωί
τον άκουγα που άκουγε τις σκέψεις μου
καταβροχθίζοντας
τη νύχτα

το πρωί σκάλιζε τα πόδια μου
επικίνδυνα άνθρωπος
περιεργαζόταν το σύμπαν

το πρωί οι μέρες απέκλιναν
οι μέρες απέκλιναν απ' τη φυγή μας
και μας τρόμαζε

το πρωί όλα ήταν ήσυχα
συμμορφωμένα με τ' απρόσμενο
όλα ήταν ήσυχα

το πρωί χωρίς να μιλάμε
κάναμε έρωτα με κίτρινα δάχτυλα
και δολοφονημένους αστραγάλους

το πρωί όλα ήταν ήσυχα
τόσο διαστρεβλωμένα κι απάνθρωπα ήσυχα
που μας ερχόταν ναυτία

το πρωί μες τις λάσπες και έναν ήλιο
το φως μας δίχαζε
το φως μας δίχαζε

το πρωί όλα φαίνονταν ήσυχα
το φως διέρρηξε το δωμάτιο
καταβροχθίζοντας.

το πρωί ένα μαύρο νυχτολούλουδο
ένα μαύρο πρωί
το νυχτολούλουδο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου