η κηδεία των χαμένων ποιημάτων

όχι άλλα δάκρια
για όσα δεν γράφτηκαν ποτέ
για όσα δεν φτάσαν ποτέ οι λέξεις
να μετουσιώσουν

είναι στιγμές αφόρητες και γκρίζες
στο μεσοδιάστημα απ' τη γέννηση
ως το θάνατο
μέσα σε λευκές σελίδες
μικρά αποτυπώματα

υπάρχουν ως μουτζούρες
σε γυμνά τετράδια
στις στέγες και στα δάση
ως χαμένα οράματα
στους άγνωστους της γης
αυτής
στον κρότο
του εδάφους όταν σχίζεται
στου νου τη λήθη

τ' αποδομώ
και τα χλευάζω ως ασήμαντα
κι άλλοτε πάλι
τα πιο σπουδαία αριστουργήματα
που ασφυκτιούσαν έξω απ' τον κόσμο αυτό

τ' άκουγα πότε πότε ν' ανασαίνουν
βαριά
και παραπονεμένα να ζητούν εισητήριο
άλλα θέλησαν να εισβάλλουν
κι όπως τους έκλεινα την πόρτα
σχίζονταν στη μέση
κι έμπαιναν μισά και στραπατσαρισμένα
τσαλακωμένα κι άμορφα
κουρελάκια χωρίς καμιά δύναμη

κι όλο τα παρηγορώ
λέγοντάς τους πως κάποτε θα τους χαρίσω
τη θέση που τους αξίζει
κι ο χρόνος κυλά
και μαζεύονται
και πληθαίνουν
και με κατηγορούν
σαν παραπανίσιοι θεατές
που δεν τους άφησαν να δουν την παράσταση
γιατί δεν χώραγαν
ή δεν είχαν λεφτά
κι όμως
κάποιοι απ' αυτούς
ίσως είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη να δουν το έργο.

όπως και να χει
όχι άλλα δάκρια
κάποια γεννήθηκαν σε μέρες δυσβάσταχτες
και δεν κατάφερα να τους χαρίσω ζωή
τα σκότωνα μηχανικά
σαν μια μάνα που έχει μάθει πια
να σκοτώνει τα παιδιά της

αν έπρεπε να ζήσουν θα φανούν
κάποτε μες το γκρίζο του πρωινού
θα γυρίσουν καταρακωμένα
και θα κουρνιάσουν στην πόρτα μου
και λίγο πριν ξεψυχήσουν
θα μου ζητήσουν να τα αναστήσω
ευλαβικά και πένθιμα
κι ίσως τότε
μπορεί μες τις χιλιάδες όψεις του χειμερινού απομεσήμερου
οι πιθανότητες να αλληλοσφαχτούν κι οι
μέρες να ουρλιάξουν
κι όλες εκείνες οι στιγμές που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ
να ξαναγίνουν αίμα
και να κυλήσουν σαν χείμαροι λυσσασμένοι
πάνω στο χαρτί
και τα κορμάκια τους να βρουν τις λέξεις
και να κουρνιάσουν ήσυχα σαν το μεδούλι μέσα τους
τότε ίσως
ν' αναπαυτούν εν ειρήνη
στην αιωνιότητα.