i was made of sleeping milk and some flesh

ενσαρκωμένη σε μια ανυπότακτη ανάγκη ν' ανασάνει
έστω κι απ' το στόμα
με σαλιγγάρια στα μαλλιά
και αφφυδατωμένες απολήξεις
όταν ο θάνατος βαθιά απομυθοποιήθηκε
και μάταια τον δείχναμε με το δάχτυλο, στη σκόνη
κάτι κατέληξε, και σάπισε χωρίς
αιτία ή υπεκφυγή
πάντα έλεγα πως η ζωή είναι κάτι σαν αντικατοπτρισμός
στο είδωλο του ονείρου, με μια υπόνοια ύπαρξης
μια ψευδαίσθηση ανάγκης, μια αφορμή για να πεθάνουμε,
μια παρωδία του μυαλού, ένα μεγάλο κι ανυπόφορο αστείο
αναμενόμενο και αποδυναμωμένο απ' τις κλωτσιές
είμαι δύστροπη και δεν θα το δεχτώ
αν δε το δω να τσαλακώνεται μπροστά μου, ως τη σπλίνα μου
αν δε διαχωρίζεται, κάτι απ' αυτό έστω,
που να με ορίζει,
ένα σημείο αναφοράς που να με προσδιορίζει
αμόλυντο και άσπιλο, ένα κορμί τσακισμένο απ' τους οργασμούς,
αλλεπάλληλες ηδονές για τον εκφοβισμό του απροσδιόριστου
κάνωντας έρωτα με την παραφορά του μυαλού του
με την ιδέα του φόνου
ένας φόνος, έστω!
με τρεμάμενα χέρια και σχεδόν χωρίς αναπνοή,
κοιτάζω το φρέσκο αφορισμένο πτώμα
σκότωνα την πραγματικότητα
μ' ένα απροσδιόριστα καταρακωμένο χαμόγελο,
με μια αγωνία στα στήθια μου που αναδύεται ως το νου
και τσουρουφλίζει το ασυνείδητο
και καίει αυτόματα,
αναπόδραστα, η ύπαρξη καταλύεται μπροστά στα μάτια μου,
ξεδιπλώνοντας την απαράμιλλη ηδονή της καταστροφικής επέμβασης
του ανθρώπινου εγκεφάλου
ο άνθρωπος χάνεται σ' ένα διόροφο κτίριο
διαφορικά διφορούμενος, με σπασμούς
ο άνθρωπος καταλύεται, μπροστά μου
ταϊζοντας με τη σάρκα του, το πεινασμένο ατίθασο μυαλό μου
ο άνθρωπος αποκτά την διαμελισμένη υπόσταση του ζώου
ψυχομαχόντας με την ακατανόητη αιτία της άνωσης
ταϊζει το μυαλό μου με υπονοούμενες σφαίρες αβεβαιότητας
και δυσανάλογα νοήματα, ενδοφλέβιες υπερωρίες
αμνησίας.