τρύπιες τσέπες

οι γνωστές αλήθειες που δεν σοκάρουν πια κανέναν
είναι οι στίχοι, που βαρεθήκαμε να βλέπουμε
από ένα λάθος γεννήθηκε ότι πιο όμορφο
από τη σκόνη έπεσε φως κι αναστηθήκαμε

δεν τρέφω αυταπάτες, τουλάχιστον σε αυτό:
η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο
η ποίηση όμως μπορεί να αλλάξει εμάς που ενυπάρχουμε
τα λόγια δεν είναι ονειροπαγίδες, αλλά γραπώνουν τις στιγμές
με απόχες και τις ξεφλουδίζουν αργά
καμιά φορά αποτυχημένα, μα μες την αποτυχία αυτή
κρύβεται ίσως το θείο δώρο
την ασχήμια μου θέλησα να κάνω μελωδία
για όσους νιώθουν την ανάγκη να ακούσουν
να ξεφλουδίσω όσο μπορώ την ευτυχία, την αλήθεια
δεν έχει σημασία αν λυτρώθηκα
εγώ μπορεί και να πεθάνω γεμάτη ενοχές για μενα
με αγκάθια σφηνωμένα βαθιά σαν ρίζες δικές μου
να με τυρανάνε χωρίς έλεος
δεν είναι όμως αυτό απαισιοδοξία, ούτε εγωισμός
ίσως και να χει μια δόση απ' τον Νάρκισσο
μα κάτι με σπρώχνει να δω πέρα απ' αυτό, να δω ορίζοντα
έναν ορίζοντα, τόσο δικό μου, και συνάμα τόσο παγκόσμιο

είναι η ανάγκη που μας τρέφει, η ανάγκη
να μπορούμε να κλαίμε, όχι από μιζέρια
μα από συναίσθηση του ευατού μας, της φύσης μας
να ανατριχιάζουμε ακόμα με εκατομύριες ιστορίες
που ανθίζουν στο χώμα, με όλα αυτά που δεν μπορούμε να πούμε
με ένα θρόσιμα, ένα στενό στα περίχωρα, μια εικόνα
να πονάμε, όχι για να πονέσουμε
μα για να ζήσουμε τη ζωή απ' την αρχή, να ξεφλουδίσουμε
ό,τι χαλασμένο πέφτει απ' την ανθρώπινή μας ψυχή
να χαράξουμε το παρόν μας με φωνές που τρέμουν, μα αντηχούν
με λαρυγγισμούς που δείχνουν το αύριο σαν ουρλιαχτό
το μετά σαν ίσκιο του αιωνίου

οι λέξεις, είναι τόσο αδύναμες, από μόνες τους
τις έχουμε στην τσέπη, δεν σοκάρουν κανέναν.
Πόσοι όμως καινούριοι κόσμοι ανοίγονται,
σε μια τέταρτη διάσταση
ζουν δίπλα μας, κι εμείς τους χάνουμε,
φεύγουν απ' τα μπατζάκια μας, σκορπίζουν στον αιθέρα
μυρίζει η πλάση καμένο χώμα
έρημοι μέσα στους έρημους, κι ολα γυρίζουν διαστροφικά
ανελέητα, και κυκλώνουν το Τίποτα.

ταφ ταφ ταφ ταφ τρύπιες τσέπες του τιποτα λοιπόν, έφυγε κι αυτή η ανάρτηση
λίγο ατημέλητη, λίγο ασθενική, λίγο αλλοπαρμένη, λίγο ρομαντική
έφυγε απ' τα χέρια μου, θα θελα να μαι πιο κυνική με τις λέξεις
μα είπαμε είναι αδύναμες, δεν τους θυμώνω,
μπορούν όμως να γίνουν τόσο απέραντες αν τις απλώσεις,
σκαλοπάτια για μια άλλη ζωή,
ζήστε την πριν κοπάσουν οι άνεμοι.