λερωμένη

το χειρότερο δεν είναι
ο άφταστος μύθος

το χειρότερο είναι
όταν ο μύθος καταρρέει...

πάλεψα χρόνια
για να σβήσω απ' τη γλώσσα
τη σιωπή μου
που με κένταγε λίγο λίγο
με μαδούσε

άχρηστες λέξεις άφησα πολλές
όλες παρόμοιες πάνω κάτω
με την ίδια χροιά, το ίδιο δηλητήριο
σε κάθε συλλαβή
να στάζει λίγο λίγο
στη ζωή μου

αλλά με λέρωσαν πιο πολύ
τα "δυνατά αισθήματα"
όταν νόμιζα πως άγγιζα ορίζοντα
πως λίγο ακόμα, και θα έφτανα
τ' ανείπωτα να νιώσω.

μου έλειπες
και δεν ήξερα
πως ήσουν εσύ
που αδημονούσα.

όλα όμως έγιναν πραγματικότητα
και η πραγματικότητα είναι αυτή
που κάνει τη σιωπή μας να λιώνει

άμα σ' είχα ποτέ αγαπήσει
θα σ' έβριζα που με άφησες
θα σε βαρούσα, θα τσίριζα
θα κυλιόμουν στο χώμα
θα αρρώσταινα για μέρες
θα τρέκλιζα.

κι άμα σ' είχα ποτέ αγαπήσει
δεν θα φοβόμουν να λερωθώ μαζί σου
στο χώμα, στη λάσπη, στο φως
θα σου έδειχνα την γρατζουνισμένη μου πλάτη
θα σου πίεζα το στήθος με αθωότητα
δεν θα μ' ένοιαζε
αν τα μαλλιά μου είναι όμορφα
ή πατικομένα, αν πετάνε οι τούφες
θα σε πήγαινα στην άκρη του κόσμου
μόνο και μόνο για να σου χαμογελάσω
γυμνή, απελευθερωμένη από μένα,
μόνο για εσένα
και να με δεις, ν' ανατέλλω
μπροστά σου, σαν γόνιμη γη
από ατόφιο χώμα.

αν σ' είχα ποτέ αγαπήσει
θα σου έδειχνα το χειμώνα μου
με μάτια κλειστά
δεν θα μ' ένοιαζε ο κόσμος
ούτε αν μας λήστεψαν στο περίπτερο
ούτε αν η ταινία ήταν μάπα
ούτε αν κάναμε δυο φορές τον κύκλο
για να φτάσουμε σπίτι σου.

θα σ' αγαπούσα παντού,
αν σ' είχα ποτέ αγαπήσει.




τώρα που δεν υπάρχει αγάπη
υπάρχει πολιτισμός.

και η σιωπή,
ανήκει μόνο στην ποίηση.