μονο σκοτάδι μονο

ξερετε γιατρέ
δεν γραφει πια
δεν πινει δεν καπνίζει
δεν κανει ερωτα με αγνωστους
δεν βγαινει έξω
δεν μιλαει
σχεδον ποτέ
σχεδον δεν ανασαίνει
γιατρέ
ξέρετε
πόσες χιλιάδες ζωές
θα είχαμε ζήσει
ως τωρα
αν ήταν. .
αν δείτε
πώς κλείνεται
πώς δεν ακούει
καλά καλά
δεν αντιδρά
δεν ξέρω
τι αντιλαμβάνεται
τι σκέπτεται
τι νιώθει
δεν γνωρίζουν οι δικοί της
γιατρε
δεν ξέρουν καν
αν αναπνέει
λένε
πως πότε πότε
θυμάται
το όνομά της
και ψελίζει
λέξεις
που δεν υπάρχουν
πότε πότε
θυμάται
πως αγάπησε
και λέει
"διψ ακαιτυ φλωση"
το διαισθάνομαι
κάποτε ήξερε
να ουρλιάζει
ξέρετε γιατρέ
κάποτε
είχε αγαπήσει
κάποτε
με είχε αγαπήσει
πολύ
κι εγώ την έζησα
κι εγώ έζησα μέσα της
σε όλη της την αυτοκαταστροφή
πιστά δεμένος
με τον τρόπο της
να χάνεται
κάποτε .. .

δεν

ή αν
ίσως

όχι


κάποιος
υπήρξε . . .κάποτε


ή εμείς . . .

εκείνη


τώρα. .. . σκοτάδι
ένας δρόμος στο σκοτάδι
τωρα

τίποτα

γιατρέ μου
με συγχωείτε
εγώ σας έλεγα
για κεινη
που κάποτε ένιωσε
την αλήθεια
στο πετσί της
κάποτε με ένιωσε
αυτη η κοπέλα
τι είχε
στο μυαλό της
αυτη η γυναίκα
με τις μαύρες
ανησυχίες
κάποτε την πλήγωσαν
τα κοράκια
κάποτε την παράτησαν
οι φόβοι και κάθε είδους
φως
δεν βλέπει πια
ξέρετε εγώ
εγώ ημουν εκεί
και έφυγα
τωρα ξέρω
τωρα ξερω πως
ότι ψαχνω είναι για λίγο εκεί
θαμπό
έστω κι από ένα τηλεφώνημα
για λίγο
για μερικά δευτερόλεπτα
ήμουν εκεί
και χάθηκα και πόνεσα
πόνεσα
και
δεν νιώθω πια
όμως
δεν πίνω δεν καπνίζω
δεν βγαίνω πολύ
απ το σπίτι και
δεν βλέπω ταινίες
επιστημονικής φαντασίας
ούτε πορνό, ούτε κωμωδίες
εγώ δεν αγγίζω καν
τους ανθρώπους πια
εγω δεν περιμένω
κάτι απ' τη ζωή μου
γιατρέ μου εγώ
έχω φυγει
εδώ και μέρες από παντού
με ψάχνει μια μνημη ανεξήτηλη
θολή αναμέτρηση
με το ιερό τέλος
ή παρελθόν
όπως θέλετε πέιτε το εγώ
ήρθα εδώ

εγω

ήρθα και

άγρια
ξημερώματα
με βρίσκουν
στο δρόμο
γυμνό από εικόνες
εγω είχα
μια ιστιρία
και ελπίδες
και όνειρα
εγώ είναι ένας άλλος
ένας που ντύνεται καλά
φοράει χοντρα ρούχα
για να κρύψει κάτι
να κρύψει την ερημιά του κορμιού του
εγώ είναι μια φαντασίωση
μια πεθαμένη ιστορία αγάπης
ω γιατρέ μου
είμαι μια ιστορία αγάπης
θαμμένοι αιώνες
βαθιά στα πετρωματα
είμαι ένας λιγμός
που θυμάται
κάθε κίνηση
κάθε λέξη
κάθε σιωπή
κάθε ανάσα
κάθε τρεμούλιασμα
στο σκοτάδι κάθε
ημίφως
τρέλα με πιανει
και μονο που ξέρω πως
δεν ειναι καλά πως
βήχει πολύ και
είναι ασθενής
ήταν πάντα
σχεδόν νεκρή
είναι η νόσος
της δικιάς μου παράνοιας
παράφορή μου ελπίδα
ένας λόγος να ζώ
κι ας μην την ξαναδω ποτέ
παρά μονο μέσα απ το τζάμι

εγώ
στο δρόμο μας
περπάτησα τόσες φορές. .
. . αν μ' ακους .

ομορφιά μου . .
και χάθηκα
εκεί κάπου
στη γη
απάνω ή από κάτω
με τις βαλίτσες
στους ώμους
τα σκουβαγιάζ
στην πλάτη
πήγαινα κάπου στο διάβολο

καποτε αγάπησε, γιατρέ
κάποτε
γιατρεύτηκε
η ψυχή της
κάποτε μ αφησε να στάξω μέσα της
την αγάπη
χίλιες σταγόνες
διστακτικής ενοχής
που πλήγιαζε
ή πλάγιαζε

εγώ. . .
υπήρξα

εκείνη. .
υπήρξε

τωρα
μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με καταπίνει

δεν πίνει

δεν καπνίζει

δεν τρώει
δεν κοιτάζει
μ αυτό το βλέμμα
το γεμάτο ζωή
δεν τραγουδά
δεν γράφει πια

γιατρέ πηγαίνετε κοντά της
πείτε της δυο λόγια έστω
αληθινά
από μένα μην της πειτε κάτι
μην της πείτε πως υπάρχω
μην της πειτε
πως έχει μείνει κάτι από μένα
μην της πείτε
τέτοιο ψέμα

περπατά
στον ίδιο δρόμο
τον γεμάτο αγκάθια
το ίδιο γυμνή
το ίδιο αποστειρωμένη
το ιδιο αποξενωμένη
και ζητά
κάτι διαστρεβλωμένα γνώριμο
που είχε ρίξει ταφόπλακα
μοιάζουν αιώνες
κάτι μας διέλυσε

ξέρτε γιατρέ
το φως μας πρόδοσε

ξέρετε
μας σκότωσε. . .