για τα ανώδυνα ποιήματα

τα πιο ανώδυνα ποιήματα
όλα εκείνα τα ακίνδυνα
τα γνώριμα
τα τρυφερά, τα γλυκόπικρα
που συνοψίζουν τις ζωές μας
που μιλούν για όλους εμάς
που αναλύουν την ύπαρξη
που κολακεύουν
που παρηγορούν
που προσφέρουν συντροφιά
με στοχασμό, με ειλικρίνεια
και σεβασμό προς τον αναγνώστη
όλα αυτά τα κίβδηλα ποιήματα
τα δήθεν απαισιόδοξα με νόημα
αυτά που γράφτηκαν με σκοπό
συγκεκριμένο, να πουν κάτι, να (επί)δείξουν
να διδάξουν τη ζωή
να αυτοθαυμαστούν και να προσφέρουν
να προσφερθούν σε όλους
να συνοψίσουν, να μεταδώσουν την Αλήθεια
με προσοχή στην κάθε λέξη, την κάθε συλλαβή
τα χιλιοδιαβασμένα, μην και ξεφύγει κάτι που δεν έπρεπε
κάτι δίχως νόημα, κάτι λάθος, τα ποιήματα με αυτοπεποίθηση
και αυτογνωσία, τα πιο ανώδυνα

ω πόσο με αηδιάζουν!
με μια απέχθεια που δίχως να την επιλέξω
με διέπει, με προκαλεί να την αντέξω
χωρίς να βρίσκω τίποτα σε αυτά ακατανόητο
αιχμηρό, δύστροπο, ιδιαίτερο
κάποιο έστω παραλήρημα
κάποιο παραστράτημα του λόγου
ένα σπάσιμο στη φωνή, ένα τσαλάκωμα ψυχής
μια αιμορραγία, ή τουλάχιστον ένα ορθογραφικό λάθος
ένα ακατάστατο μυαλό που φθείρεται
που αποζητά απελπισμένα να ακουστεί
που δύσκολα κανείς θα προσεγγίσει
μα εκείνο επιμένει να αραδιάζει τις ακαταστασίες του
έτσι όπως του δόθηκαν, έτσι όπως είναι ατόφιες
πόσο με αηδιάζει οι στημένη, οι επεξεργασμένη ποίηση
αυτή που αρνείται τη φθορά, που αρνείται τον άνθρωπο
-και κυρίως- που αποδιώχνει το λάθος
πόσο φτηνά αποδιώχνει το λάθος
πόσο φτηνά εκλογικεύει
πόσο φτηνά φτύνει την ύπαρξη

αγαπώ την ακατάδεχτη ποίηση
αυτή που κατά πρόσωπο ορμά, και σπάζει
αυτή που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτε
ή να δώσει εξηγήσεις
αυτή που γράφεται επεδή το χάος το απαιτεί
επειδή οι μέρες είναι μετρημένες,
αυτή που ο χρόνος την γεννά
αυτή που δεν μπόρεσε να είναι αλλιώς
που πνίγεται μέσα στις ίδιες της τις λέξεις
που πεθαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή
που χαράζει αιωνιότητες, που ζει γνωρίζοντας
την οδυνηρή μοίρα του ανθρώπου
την ιδιοτροπία αυτή της μοναξιάς,
που αγκάλιασε χίλιες αλήθειες
την κυνική ποίηση
που δεν έχει όρια
που ζει τις αντιθέσεις και δεν τις καμουφλάρει
για να επιβάλει μια επιφανειακή τελειότητα
που κάλπασε πέρα από τις μικρότητες
τους συμβιβασμούς, που ξεσκέπασε πρόσωπα
ξερίζωσε αντιλήψεις, φραγμούς, στερεότυπα, μύθους
που ξέσκισε με λύσσα το χρόνο που παρέλυσε μπροστά στο μεγαλείο που της δόθηκε
που υποκλίθηκε σε μια διεστραμμένη παραίσθηση, μια αυταπάτη
που το ίδιο της το σώμα την αναιρεί και την απελευθερώνει
που αποδέχτηκε την εγγενή σχιζοφρένεια
ως απολύτως φυσική τάση του ανθρώπου
την παράνοια, το έρεβος
-μα επιτέλους κανείς δεν το βλέπει πως πλανιόμαστε στα σκοτεινά δίχως έλεος-
που έτσι ξερά και απροκάλυπτα
ξεστομίζει, όσο πιο χυδαία μπορεί
απάνω στον άνθρωπο
το χειρότερό του
φόβο
το θάνατο