για την Γιουδήθ

έφυγες και δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα πάλι!

όσο εισπνέω, τιθασεύω τ' αυτονόητα, γεμίζω απ' τον κόσμο.

η εκπνοή μου, ξέρασμα και χολή στ' απόβλητα που ρίχνουν

και ξεβγάζουν μ' αυτό την εικόνα μας.

οι σκέψεις αποκτήσαν υπόσταση και με βαρύναν

ο όγκος τους μου ζουλάει τον εγκέφαλό  και οι στιγμές μ' ευνουχίζουν.

περπατάω στον άδειο δρόμο

χωρίς να είμαι σίγουρη ακριβώς αν με βλέπουν στ' αλήθεια.

.

όλοι βγάζουν φωτογραφίες εδώ και ρωτάνε

"πώς φαίνομαι;"

εγώ φαίνομαι;

ή όλα μου τα κύτταρα διασκορπίστηκαν σ' ένα σύμπαν

αδιανόητο;

αδυνατώ να συλλάβω την έννοια της κίνησης

όταν ακροβατούν μέσα μου οι λέξεις χωρίς 

συγκεκριμένη μορφή

και .

ήταν κρίμα που όλα κατανοήθηκαν γρήγορα.

όλα εκφράστηκαν ήδη από τρίτους

και ο εαυτός μου δυσπιστεί ακόμα

για το ποσοστό της ανυπαρξίας μου.

οι ομορφιές στη σκιά

πάλλονται στα χέρια σου

σαν φυλαχτό.

οι μέρες στη σκιά

πυροβολούν τη νιότη μας 

κι εμείς γελάμε

ξέροντας πως ζούμε δοκιμαστικά

κρατώντας το σπίρτο της ανάφλεξης

των παιδικών μας δώρων.

αλυχτώντας

ο φλεγόμενος εαυτός

στα πέρατα

της γης

προσκαλώντας 

ο κούφιος

το τίποτα 

να μας δικάσει

έχω φωνές.

έχω χιλιάδες φωνές

στο ριπλέι να παίζουν

το ρέκβιεμ του εγκλωβισμένου εαυτού.

κάποτε έλεγα.

πως όλα αυτά θα μου φέρουν τη λύτρωση

από κάπου μακριά θα την φέρουν

σ' ένα κουτί τυλιγμένη

θα μου φέρουν τη λύτρωση

κάποτε έλεγα πως ότι συμβαίνει δε χάνεται

όλα αποθηκεύονται στο μαγικό κουτί

ενός χρόνου ανάστροφου

πως όλα θα σμίξουν μια μέρα.

να με γιορτάσουν.

κάποτε έλεγα πως τίποτα δεν ευνουχίζεται

πως άμα η ψυχή σπαρταράει

θα ανασάνει ολάκερη
κάποτε.

πάντα ένα βήμα πριν από μένα

δικάζω 

δαμάζω 

διατάζω

εμένα.

ένα βήμα πριν το χρόνο

εκβιάζω και προκαταβάλλω

το αύριο.

οι  ψυχαναγκαστικές μου φοβίες

στραγγαλίζουν όλες τις αυτοσχέδιες στιγμές

και μου προσφέρουν

μια πολύ καλά σχεδιασμένη αποτυχία.

κι αν η ζωή βρίσκεται

σ' αυτές τις αυτοσχέδιες στιγμές

μέσα απ' τον κινηματογράφο πώς συμβαίνουν

σχεδιασμένα αυτοσχέδιες;

ίσως σε μια ζωή "σαν ταινία"

εκκολάπτονται περισσότερες ομορφιές

πώς μπορεί όμως αυτό να συμβεί;

θέλει ταλέντο η ζωή;

ίσως θέλει να μπορείς να δέχεσαι

πάντα να δέχεσαι αυτό που έρχεται 

και να μην το προδικάζεις.

με τόση επιμονή θέλησα

να αυτοσχεδιάσω όπως ακριβώς το είχα στο κεφάλι μου

οι αντιφάσεις

με ρουφάνε σκόπιμα.

η τυχαιότητα που εγκυμονεί την απολυτότητα

το χάος που αναθρέφει στους άπειρους μαστούς του

την τάξη.

η τρέλα 

όχι για την τρέλα 

δεν θα μιλήσω.

είναι ένα αδιόρατο φράγμα

που κάπως σχετίζεται με την λέξη "επιστροφή"

αν το υπερβείς.

δεν θυμάμαι τώρα.

κάπου διάβασα πως η τέχνη

είναι ένα μέσο 

προς κάτι που θέλουμε

κι όταν αυτό επιτευχθεί 

η τέχνη χάνει την αξία της.

κάπου άκουσα

πως 

η τέχνη δεν ψάχνει λύσεις

η τέχνη ανέκαθεν έψαχνε έβρισκε και συντηρούσε αδιέξοδα.

μια αρρώστια η τέχνη.

ένα κενό που διατηρείται ζωντανό με σωλήνες

μια κραυγή στο μεγάφωνο 

ένα σωρός από μισοπεθαμένα συναισθήματα

που πάλλονται να (δια)σωθούν 

λίγο πριν τα τινάξουμε.

κι εδώ ρωτάω:

να σωθούν ή να διασωθούν;

κάποτε έλεγα 

πως ο λόγος που ακόμα ανασαίνω

είναι η ιδέα της ακόμα αδιαμόρφωτης δημιουργίας

μια βαριά ανάσα, ένας τελευταίος λυγμός

που ακόμη δεν βγήκε.

σαν να περιμένω αυτή τη στιγμή πριν σβήσω.

η τέχνη.

(που δεν μ αρέσει καν το όνομα

θέλω με άλλο τρόπο να το προσδιορίσω)

είναι για μένα

αυτή η ύστατη προσπάθεια υπεκφυγής απ' την απόλυτη συντριβή

ακόμα κι όταν γνωρίζεις ότι αυτό είναι αναπόφευκτο

για μερικά δευτερόλεπτα 

αυτή η κίβδηλη αίσθηση της απελευθέρωσης.

δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να γράφω
τα χέρια μου επαναστατούν εναντίον μου
και μου ορμάνε.
πώς να στο πω;

μοιάζουμε.
κι αυτό αυτόματα
μας δίνει την ψευδαίσθηση
ότι πυροβολάμε τη μοναξιά
με δανεικό περίστροφο.