απομόνωση

η φλέβα μου

είχε πάντα κάτι

υπολείμματα

απ' τους ορούς των νοσοκομείων

οι σωλήνες

βρώμισαν καπνίλα

στα πνευμόνια

ουρλιάζει η πίσσα

νιώθω σαν υπόδικος

σε λάθος δικαστήριο

μια τελευταία ματιά σου

με κατέλυσε

απ' τα κόκαλα ως τη σπλήνα μου

κατέρρευσα

να ξαναορίσεις την τρέλα

να μην εννοείται όπως στις ταινίες

αλλά μια δεύτερη μορφή ύπαρξης

πνίγομαι σ' έναν κόσμο

αδικημένων αισθήσεων 

η φύση μου με ξεπερνά

κάτι μέσα μου θέλει

εκκωφαντικά

να βγει απ' το δέρμα μου

κι όλο ζητάω τη λύτρωση 

κι όλο με στήνει

παρά τέταρτο

και τέταρτο

και είκοσι

είκοσι χρόνια 

σελίδες βιβλίων μετέωρων

εικόνες άγραφες

πρόχειρα διατυπωμένες στιγμές

για κάποιο λόγο

πάντα ανολοκλήρωτες

που δεν ανήκαν σε καμιά πραγματικότητα

προσπαθώ να θυμηθώ τα γεγονότα

όπως έγιναν

και δεν μπορώ να το συλλάβω.

ίσως ποτέ να μην έζησα αυτό που συνέβη

μα πάντα θάμπωνε το βλέμμα μέσα από κατοπρτικό γυαλί

και όλα διαστρικά και υποσυνείδητα ζούσαν

μακριά μου

ίσως οι εικόνες που συγκράτησα

να ήταν μέρος ενός σχεδίου κάποιου αόρατου ξένου

να μένουν πάντα θαμπές κι ανολοκλήρωτες

διαστρεβλωμένες

ίσως η μνήμη μου επιλεκτικά 

με έκανε να μοιάζω παραμορφωμένη

στα μάτια μου

ίσως τα μάτια μου

αδυνατούσαν να συλλάβουν τη λογική του κόσμου

ότι εκφράστηκε στο παρελθόν

με τόση πίστη και πάθος

πλέον το χλευάζω 

γελώντας με την τύφλωσή μου

πώς είναι δυνατόν τότε να έβλεπα έτσι;

να ξεσκίσω τη σάρκα μου

να βγω.

να βγω.

πώς είναι δυνατόν να έγιναν έτσι όλα

γιατί έτσι...

δεν θα μπορούσε ας πούμε

να μην γράφω ποιήματα

να είμαι κάποια πόρνη

τη δεκαετία του 70'

και να γλεντάω με τις άλλες πόρνες

πίνοντας ουίσκι

δεν θα μπορούσε ας πούμε

να μου άρεσε το ουίσκι;

χάθηκα πάλι

στις διακλαδωμένες πιθανότητες

προς το παρόν

ξέρω πως το αίμα στις φλέβες μου κυλάει πυχτό

βγαίνω έξω απ΄το βιβλίο μου

η σελίδα μου σπαρταράει

έξω απ' το κείμενο

κλείνω τα μάτια στον κόσμο

τα μάτια κυλάνε πυχτά

στον κόσμο

μετέωρος ο νους

διχάζεται ξανά

κλείνω τα μάτια στη ζωή

έτσι κι αλλιώς κι αυτή 

κυλάει παράτερα

κλείνω τα μάτια στους γονείς

στους γνωστούς

στους θεατές

και κλείνομαι.