για την Γιουδήθ (3)

θα σου φτιάξω ένα κόσμο
μικρών δυσαρμονικών ονειρώξεων
με σφιχτά αγκαλιασμένες εικόνες από κομματιασμένα σύμπαντα
τα δικά σου διαμελισμένα τοπία
θα προσεγγίσω
με μια ενδοφλέβια τελετή  παράφορων διωγμών
από το γκρίζο ρουχαλάκι της κραυγής σου.

μέσα απ' τα δάκρυά σου θα τιθασεύσω
ποιήματα που ξέφευγαν απ' τις αφόρητες ώρες σου
και πλάνταζαν μέχρι τώρα σε ξένα στήθη
στη γνώριμη σιωπή σου υπακούοντας
υπνοβατικά με χέρια-στρυχνίνη
και παραμορφωμένες συλλαβές

υπάρχεις στο χείλος της γιορτής του φωτός
σ' ένα αιώνιο παιχνίδι με τις νύχτες
τυφλόμυγες διατάζοντας να σε υπερβούν
φοβίες ανώνυμες σου κλέβουν τον καιρό
και μάσκες σου αλλάζουνε, με βάρδιες.

ο σπόρος του νοσήματος, εκχύλισμα πικρό
μια γεύση από φυγή, κοιτάζεις
σχεδόν δολοφονημένη, η ζωντανή σου εκδοχή
θυμώνει, κι ένα κομμάτι της ξεκόβεται
και τρέχει αλαφιασμένο προς την έξοδο.

σαρκαστικά οι ώρες, αναμένουν
τον κόσμο αυτό, που δείλιαζες να αντικρύσεις
το παρελθόν-πυροτέχνημα εκρήγνυται
μέσα από σένα είδα τη γη να πυρπολείται
στο κατακάθι της ψυχής ξυπνάει μια υπόνοια
εκκοφαντικής διαστολής, χειροβομβίδα

θα σου φτιάξω ένα κόσμο βρυχηθμών
που πάντα υπήρχε
κι όμως η τέφρα της ζωής
καταδίκασε το βλέμμα σου στη σκιά.