όμορφα

να υπάρξω
να ουρλιάξω
να σταθώ πάνω μου
να στερεώσω το χρόνο
ένας άντρας εκεί
με φωνή βραχνή
απεγνωσμένη
ήξερε μόνο να λέει
"αγαπώ το φως και τις στοές που μου δείχνει"
στο δέρμα μου απάνω
είχε στάχτη στα μάτια
σχοινιά που σέρναν τα πελώρια δέντρα






εγώ εγώ
ήθελα μόνο να τρέχω
και να φωνάζω
"μαλάκεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες μου γαμάτε τη ζωή"
και να γελάσω σαν ουράνια τρέλα ή αματρία
ή άνθ(ρωπ)ος με πέταλα μαύρα
άσκοπα να με σέρνω από στενό σε στενό
να παραμιλώ, να μιλώ για τις μέρες
που θα ρθουν
να αγαπώ
χωρίς να
είμαι εκεί
επάνω στ' όνειρο
το μόνο που μπορεί τώρα
να με ησυχάσει
είναι
η φωνή μου να λέει
"πεθαίνεις αργά
ασθενικέ φραγμέ της ύπαρξής μου"
κι όλα να μοιάζουν οικεία
κι όλα γνώριμα κάπου εκεί
στη φθορά
στη φθορά
δεν πονάω πια
  δεν πονάω ρε
 δεν πονάω πια
     δεν πονάω πια
δεν πονάω πια
   δεν πονάω πια
 δεν πονάω πια
δεν πονάω πια
   δεν πονάω πια
      δεν πονάω πια
   δεν πονάω πια
 δεν πονάω πια
        δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
       δεν πονάω πια
        δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
    δεν πονάω πια δεν πονάω ρε
             δεν πονάω πια
                   ..δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
                δεν πονάω πια
 δεν πονάω πια
            δεν πονάω πια
                δεν πονάω πια
             δεν πονάω πια
               δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
                     δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
             δεν πονάω πια
      δεν πονάω πια
           δεν πονάω πια
     δεν
               ...ρε
     δεν.....μαλάκες
            στο διάολο
                 ειναι όμορφα.