ρε!

 αυτοι που πηραν τη φωτια δε μιλουσαν πολυ, ειχαν διάφανα πρόσωπα και, κάτι σαν αιμάτινα ακροδάκτυλα. μου αρεσε να τους χαζευω

ειναι να τους μιλάς, σαν να μην είσαι εκει, κι ολοι να υπαρχουνε ακουσια, στο πανηγυρι αυτό δεν θα χει φαντασματα. εγω απουσιασα απ' τη ζωη μου εφτά χρόνια, κι ήταν σαν να έζησα πρόσωπα δειλά, σαν να τρόμαζα χείμαιρες. εγώ είχα δάκτυλα ζογκλέρ.

δεν είμαι καλά ρε!

μια σκοτεινή απειλητική κραυγή δε με αφήνει σε ησυχία, έχω μικρούς θεούς, νεκρούς εκκωφαντικους σπασμους και δυστυχώς απουσιάζω πάντα.