του μυαλού

ίσια, χώμα μπροστά, γη στραβή
και φύλλα άοσμα, ξερά
κοίτα πώς είσαι
ανέμενε. να ξεχαστείς
στα πένθιμα κατάρτια
να αφεθείς
κοιτάξου λίγο σοβαρά
στο τζάμι του μυαλού
χορός γυρτός
σφαγμένες μελωδίες
κι αναβοσβήνουν κάποτε τα φώτα
θόρυβος και θρίαμβος
εκρήξεις των χεριών
οι εκδρομές σ' αδειάζουνε
πια, ο αγέρας στα μαλλιά σου
αναστατώθηκε, λυτρώθηκε
η κρύα καρδιά, ελαφρυντικά
κι η καταδίκη λίγη κι άπειρη
για σένα, μόνο ήχοι και ξεσπάσματα
τους δρόμους κοίτα πώς κοιτούν
κι εκμυστηρεύονται
το ψέμα της ζωής
όχι δεν πάνε παραπέρα - σ' αγαπάω
κι έθαβα μέσα μου την Αποκάλυψη
καιρό, κι οι άνθρωποι με λύπηση
με προσπερνούσαν
κι ήταν οι λέξεις μου βαριές
και το κορμί μου αβάσταχτο
το χώμα που πατάς δεν σε αγγίζει
εσύ μ' αγγίζεις
γάμα τους δρόμους
που δεν τελειώνουν
κι έλα να σφάξουμε τον καιρό
το χρόνο να δαμάσουμε
κι εσύ να προσπερνάς σαν θύελλα
τ' άσπρα δαιμόνια.