καταδίκη

γραπώθηκε άτσαλα
στο ασθενικό κορμί μου
ιαχές ξεχείλιζαν
απ' τις αρθρώσεις
ενίοτε ξένοι, ενίοτε δέσμιοι
και τόσο αλλόκοτοι
κλειστοί κι ασύμβατοι.
ο χρόνος κύλησε
ανάμεσα στα στήθια της
ερημικό τοπίο, συμπαντικό

 «

λέξεις δεν έχω να σου δώσω,

μοίρα μου πένθιμη

με αστραγάλους λιονταριού,

η γνώριμη μορφή σου

σέρνεται καιρό 

στις πιο απόμακρες στοές 

του εγκεφάλου μου

αφήνοντας τοπία άφταστα

γυμνή απ' όλα

κι από αίμα

στεγνή σαν θάνατος

καθώς βουβά εκρήγνυσαι

μπροστά να μου χιμήξεις

κι εγώ δειλιάζω, άρρητα

φωνάζω, και σου λέω πρέπει

πρέπει το χρόνο να δαμάσω

τώρα, χωρίς περιστροφές

ή άλλα αινίγματα, εγώ

στο χώμα ανακαλώ ζωές

στη γη κοιτάζω, κι αναιρώ 

τη λήθη, τη δικάζω

κι εσύ θολή, ανεξιχνίαστη, 

λεπτή με σώμα ερειπωμένο από 

ζωή, με καταδιώκεις

πάθος στη λάσπη, στον αέρα

αναταράζεις το εγκόσμιο 

δέρμα μου, και σιωπηλά

ουρλιάζεις, μέσα μου το ζώο

να υπερβεί τις πύλες του

θνητού εαυτού μου

και να διαβεί, σ' άγριες

σε εκκωφαντικές ονειρώξεις

ίσως,...

ίσως να είσαι η σκιά

που έμπηξε τα νύχια της

στην απουσία μου

και να διατάζεις θυμωμένη

τα φτερά σου να διαλύουν

να τρυπούν τ' άθλια πέλματά μου

να μην υπάρχουν πια τα 

πόδια μου, η γη να μην υπάρχει

στο διάφανο τοπίο, του μυαλού μου

ψιλαφώ μια ανεπαίσθητη εφορία

και ξαφνικά

ήλιοι κομματιαστοί

και μαύρες κόρες

των ματιών σου ολάνοιχτες

με διάτρητα φτερά

υψώνομαι και φεύγω

με βάρος άκαμπτο

κι αιώνια λαχτάρα

μοναχικός κι υπέροχος

νεκρός κι αθάνατος

με σώμα άδειο κι ασαφές

απόκοσμο και πρόχειρα 

δοσμένο, σ' ανείπωτους σπασμούς

γήινους θρήνους

κι άπειρα κελιά απρόσιτα, φωνές

κι ύστερα σπάζεις, 

δεν υπάρχεις κι αναιρείσαι.

ίσως, να είσαι η σκιά

που έμπηξε τα νύχια της

στην απουσία μου

αφού νωρίς, νωχελικά 

θα φτάσεις σε κάτι 

 απρόσμενα γνωστό 

θα με διαβείς, θα με 

λυγίσεις, και θα μου πεις

πως όλα τέλειωσαν

γλυκά, θα με κοιμίσεις

και θα 'σαι συ

παυσίπονος θεός

κι ανυπαρξία

»