1/2

-μισάνθρωπος
-και το άλλο μισο;

για πέταμα, ίσως και παραπάνω
για τα σκουπίδια σου είπα, για τα μπάζα πως το λένε
πώς να το εννοήσεις καημένε
αφού κι εσένα σ' απορροφά το μελάνι της πένας μου
το μελάνι και το αίμα που χάνω

μισάνθρωπος
μισός θεός μισός θεριό, δαγκώνει, μόνο δαγκώνει
με ανακούφιση, μια ανακούφιση!
με εξωθεί, με τοποθετεί κάπου που να μην μπορώ να βήξω
-σε μια παράσταση-
ατελείωτης διάρκειας, χαμηλωμένος φωτισμός
εγώ πράσινη, (όχι ακόμη, παραλίγο)
εγώ ν' ακούω την απολογία της
μια μαγεμένη απολογία, μια τρυφερή κατάρα

να καταφέρω να αποδόσω μια κίνηση - την τελευταία
αμυδρά ψιλαφίσματα, ανεπαίσθητα σπασίματα των καρπών
που καταλήγουν σε ξόρκι ή φάντασμα-από-καλειδοσκόπιο
συνθήματα του σώματος - παρανοήσεις του μυαλού
στην κορυφή ενός έρημου τόπου ή μέσα σε μια αίθουσα
εκείνη να σπάζει λίγο λίγο, να φεύγει, να χάνεται
κι εγώ να μένω εκεί
να μετρώ τ' απομεινάρια όσων υπήρξαν κι όσων αφανίστηκαν

[...]

αν ποτέ πεθάνω, θα είναι παράξενο.
θα είναι όπως στις ταινίες ή τα χιλιοπαιγμένα θεατρικά έργα
όπου η πρωταγωνίστρια πεθαίνει σε κάθε παράσταση.
στο τέλος - τι ειρωνεία- μπορείς να πας και να της ζητήσεις αυτόγραφο
"συγχαριτήρια δεσποινίς, εξαιρετικός θάνατος!"
εκείνη θα χαμηλώσει το βλέμμα και τα φώτα,
θα σηκώσει τη φούστα της
θα δεις, θα καταλάβεις, θα ψιλαφήσεις τις πληγές, θα αισθανθείς το βάρος
τότε είναι το βάρος, μεγαλύτερο
κι από ένα θάνατο που δεν συνέβη
(κι αυτοί που συνέβησαν
ποιος ξέρει αν συνέβησαν
στ΄αλήθεια
ή για ποια αλήθεια μιλάω)
Η πρωταγωνίστρια θα βγάλει τη μπλούζα, τις μακριές κάλτσες
θα λύσει τα μαλλιά
θα καθίσει πίσω στον καθρέφτη της
"ξέρετε, κύριε" θα ψελίσει
"ξέρετε... πεθαίνω κάθε μέρα"
θα βγεί ψυχρά, μια ακολασία,
μια αθοώτητα, και μια γλύκα
οδύνη ή ηδονή
ασυνείδητα θα γελάσεις
θα αφεθείς
(κάθε παράσταση είναι αλλιώς, κάθε ζωή και κάθε μέρα είναι αλλιώς
κάθε θάνατος, πεθαίνω αλλιώς -δεν ξέρεις-)
αυτή θα ξεράσει, αυτή θα είναι γυμνή, όμορφη και θα ξεράσει
θα παρακολουθήσεις το ξερατό της με προσοχή
τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά να μπλέκονται στους εμετούς
τα λάθη ένα ένα στα πατώματα
με βία, με βία, μετά θα γαμηθείτε, θα γαμηθείτε άγρια
-δεν ξέρεις πώς είναι να γαμάς μια τσαλακωμένη ύπαρξη-
μα θα ναι όμορφη, θα φέγγει, θα βογγάει, θα χύνει, θα δίνεται
για κάτι ιερό
ή για το τίποτα.

Έτσι θα γίνει
και αύριο
αυτή
θα βρει, μόνο ο Θεός ξέρει από πού
τη δύναμη
να σβήσει πάλι
πάνω στη σκηνή.