κρυφές γωνιές όπου ακούγονται οι φωνές των μαστιγωμένων
κι οι αναστεναγμοί των εραστών
πόση αθωότητα και πόση έκπληξη μαζί!
Είσαι μορφή και το παιγνίδι επιβάλλει
μόνο μια ύπαρξη να παίρνεται στα σοβαρά.
Είσαι το φεγγάρι σε μοναχικά δρομάκια
όπου οι θεοί συμπεριφέρονται οι άνθρωποι πεθαίνουν
κι εσύ ρίχνεις σ' ένα σκουπιδοτενεκέ αδειανό
ένα χαλάζι γέλια.
Τραγούδα μας την ανθρώπινη αποτυχία
κάνε την κατάρα κήπο
άνοιξε τη φυλακή των ημερών μας
και μάθε στον ελεύθερο άνθρωπο
να τραγουδάει το φως.
Τινάζει κανείς από πάνω του τη σκόνη της δόξας
καταπίνει τη ντροπή
υποφέρει το μαρτύριο
εκείνος πραγματοποιεί εκείνη μπορεί
κανένας δεν πρέπει τίποτα δε φταίει.
Λευτέρης Πούλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου