ψέμα λάσπη φως

γυρε να σου πω μια ιστορια
και μη με πιστέψεις για τίποτα
δεν υπήρξα στ αλήθεια
ήμουν το απαύγασμα μιας γης
που έτσουζε ψέμα λάσπη φως

κι ότι γυρισα να κοιτάξω
ήταν ένα ανακάτεμα στο στομάχι

υπάρχουν τρόποι για να πεθάνει κανείς
αν ποτέ υπήρξε
υπάρχουν τρόποι και για να ζήσει
αν του δωθεί το δώρο της γέννησης

άνθρωποι
ένα κράμα από ψέμα λάσπη φως

μια χούφτα αίμα αλιχτάει
στο σώμα μου
κάποιος πεθαίνει κάτω απ το δέρμα μου
οι λέξεις μ' αγαπούν
με δέχονται μαύρη
η σκόνη με λυγίζει και γελάω ατόφια
αχνοφέγγει μέσα μου το ζώο
το έντομο που δεν μιλαει
που αλητεύει
που παραμονεύει
να ρουφίξει τη σάρκα

δεν υπήρξα στ αλήθεια
είμαι η στάχτη του κόσμου
της γης καθώς γυρνάει
της μάνας μου καθώς γερνάει
της γλώσσας που γέρνει
για αιώνες

δεν έχω κάτι να δώσω
απλώς παρατηρώ
τ αγγίγματα, τις ενοχές, τις εμμονές
των ανθρώπων τα χέρια
δεν έχω κάτι να πάρω
ούτε ψέμα ούτε λάσπη ούτε φως
μπουχτίζω σύμπαν
μπουχτίζω συνειρμούς

μ αρέσει πότε πότε
να γυρνάω τα πέλματά μου στον ήλιο
μέχρι να κοκκινίσουν και μετά
να τα πατάω στο χώμα

κάθε χρόνο ξαναβαφτίζομαι
κάθε χρόνο πέφτω βάναυσα
εκεί που δεν ορίζεται άνθρωπος
ένα τέρας μ' ακολουθεί
ένας άντρας με προσπερνάει
τα γόνατά μου γλείφουν μαύρη νεότητα
δαγκώνω με το νου την αγιότητα
χιλιάδες πόδια πάνω απ' τον ορίζοντα
χιλιάδες πόδια πηγαίνουν κάπου
κάπου
με θυμώνει αυτό το κάπου
μου αντιγυρίζει τη γελοία μου φύση
γελάω
γέλιο, γέλιο πνιγηρό
γέλιο απάνθρωπο

θα μπορούσα να το κάνω για μέρες
να κοιτάζω μια καρέκλα που πετάει
μέχρι να εκραγεί στο δωμάτιό μου
δεν ξέρεις τι υπάρχει
τι υπάρχει πιο μέσα
πιο μέσα είναι χάος αγάπη μου
πιο μέσα χαθήκαμε
πιο μέσα λιώσαμε
πιο μέσα δεν πάει.

με ξυλοπόδαρα στιλώνω την ψυχή μου
με ψέμα, με λάσπη με φως την κραυγή μου



ΥΓ.
ξαναδιαβάζω το κείμενο
ψι. λα. φω.
κοροιδεύοντας κάθε γραμμή
κάθε σειρά
φτύνοντας τις συλλαβές
φτύνοντάς με
πώς αλλιώς
θα ξαναφυτρώσω;