κατράμι

τείνω το χέρι
σε γνωστούς / αγνώστους
ενοχικά με αποστρέφονται
τους φέρνω τρόμο κι αηδία μαζί
μαύρος παλιάτσος
με χαρακτηριστικά αγίου
με νωχελικές κραυγές στα μάτια
φίδια ανάσκελα και ιερά τα χέρια
δέρμα σκληρό, πόδια ισχνά
και αίμα σαν φαρμάκι
λίγο ρακένδυτος / λίγο αλλοπαρμένος
με κοιτάζουν βλοσυρά / τους κοιτάζω αιχμηρά
δεν τείνω πια το χέρι
ξέρω καλά ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΥΠΑΡΧΩ
ένα τρομακτικό και μεγαλόπρεπο ΕΠΙΤΗΔΕΣ
που γελά επιδεικτικά και με στόμφο
στις άγριες χαρακιές και τις πτυχές του νου μου
στις πιο απόκοσμες / αλάνθαστες πληγές ενίοτε πηγές
και στάζω μαύρο αίμα / κατράμι γλυκό
εκεί, στο μαύρο στόμα της άπωσης
που κάθε μέρα πεθαίνουν λύκοι ασθενικοί
κι εδώ, στο αιδοίο της κολάσεως,
της μαύρης μοναξιάς μου
η ευλογία.