καρναβάλι

τώρα
γέμισα φρικτές ελπίδες
που ευνουχίζουν τον μέσα μου άνεμο
που παγιδεύουν τα πάντα εκτός απ' τη βροχή
γυναίκα ελευθέρων ηθών που στιγματίζει τα πάντα
που αφήνει νερό στους ήλιους, μια ανθρώπινη φωνή
μια απάνθρωπη και απανθρακωμένη ερμηνεία αγάπης
που βελάζει κουφαίνοντας κάθε ιδεολογία
κάθε τέχνασμα βιομηχανικού τσιγάρου
που βίαια με σπρώχνει μακρύτερα από δω.

πεμπτη 23 φλεβάρη

οι λυγμοί σιωπήσαν / έτρεξα να προλάβω το λεωφορείο / δεν το πρόλαβα /
μέχρι να κάνω ένα τσιγάρο είχε έρθει το επόμενο / κάθισα αμίλητη / ήταν ένα τόσο γλυκό απόγευμα / ήταν μια τόσο πικρή γεύση στο στόμα / και πρόσωπο αλλοπαρμένο / η γυναίκα δίπλα μου έκανε να σηκωθεί / σηκώθηκα πρώτη για να τη διευκολύνω / "ευχαριστώ" μου είπε / κι η γεύση αυτού του ευχαριστώ έμεινε μέσα μου βαθιά / να αντικαταστησει έστω και λίγο την άλλη / κι ας μην είχε καμία σημασία το ότι κάποια γυναίκα σ' ένα λεωφορείο μου είπε ευχαριστώ / όταν όλοι γύρω δεν καταδέχονται καν να με κοιτάξουν / κατέβηκα στην πλατεία / κάθισα αμίλητη και εφήμερη σ ένα πεζούλι / μύριζε η πλάση μπαρούτι / ο κόσμος περνούσε / άναψα ένα τσιγάρο ή άλλο ένα τσιγάρο / συνειδητοποίησα την τεράστια διαφορά της σκόνης απ' τη στάχτη / ήθελα να ανακαλύψω κάτι σχετικά με τον εαυτό μου / κάτι που δεν ερχόταν / ένα κενό που με διέλυε / να παραλύω μόνη στο έρεβος / αυτό θα πει προορισμός / και ζωή πάνω απ όλα / ο κόσμος περνούσε / ο κόσμος προσπερνούσε τα θαύματα της κόλασης / ο κόσμος σκλήρυνε σαν άρθρο / μικρό καύκαλο χωρίς ουσία / αόριστος ή ορισμένος, δεκανίκι για να συμπληρώσεις το νόημα / περιττός και επιτηδευμένος / είδα τον εαυτό μου να φτάνει στο κέντρο της πλατείας ουρλιάζοντας "ΥΠΑΡΧΩΩΩΩ" / και ύστερα να μαζεύει τα "υπάρχω" του από τα πεζούλια / κανείς δεν καταδέχτηκε να αγοράσει / σαν από λήθαργο βγηκα / πήρα τα πόδια μου και πέρασα στο δρόμο / όχι εκείνον που δεν τελειώνει ποτέ / αυτόν που είναι παράλληλος στην Αγίου Ιωάννου / σε μια απ τις βιτρίνες που θυμίζουν θάνατο / μα δεν πεθαίνουν ποτέ / μια πλαστική κούκλα σ' ανθρώπινο μέγεθος / απογυμνομένη και χαμογελαστή / και μια γυναίκα ήρθε / άρχισε να ντύνει την κούκλα / με τα πιο όμορφα ρούχα / και χρώματα πένθιμα / κι είδα σ αυτές εμένα και το ποίημα / είδα εμένα και τη ζωή / πώς να του δώσω ζωή / όταν πεθαίνω κάθε μέρα; / πέρασαν ώρες / κι όλα έγιναν γρήγορα μετά / έκανα μια βόλτα / άναψα κι άλλο τσιγάρο / μπήκα για μάθημα / πέρασαν αιώνες χωρίς αναλγητικά / δεν άντεξα σηκώθηκα / μα έπεσα και στραμπούληξα το πόδι μου / έκλαψα / με είδαν όλοι / τα χάη συνωμότησαν ξανά

παρασκευή 24 φλεβάρη

τα άλλα δεν θα τα πώ / αρκεί που σήμερα υπήρξα πάλι / σκορπίζοντας τη μέθη μου στο καρναβάλι τους / έπεισα τον εαυτό μου πως θα φτάσω σπίτι ζωντανή / πήρα λεωφορείο για να πάω όσο μακρύτερα απ' τις πλημμυρισμένες φάτσες / που με γέμιζαν αηδία και τρόμο /οι στολές τους / τα μάτια τους / τα πόδια τους / χαριτωμένοι σχιζοφρενείς / μπούχτισα, μπούχτισα πια απ' όλα / ας χαριστώ στ απάνεμα / ας μην εφησυχάσω ποτέ. Πήρα τα πόδια μου και πέρασα στο δρόμο / όχι αυτόν που δεν τελειώνει ποτέ / αυτό που τον λένε "Ζωοδόχου Πηγής" / ερωτικό κι ειρωνικό / ένα αεράκι μου χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά / τα λόγια πεταχτήκαν στα σκουπίδια / όσο υπάρχω κι είμαι εντάξει δεν έχουν καμία μα καμία σημασία / η λύση του μυστηρίου που με διέπει δεν βρίσκεται στα λόγια / οξύμωρες ορέξεις / ανορεξίες ατόφιες / κι είχε δροσιά έξω / και μέσα / ο άντρας με τα μαύρα / ο άγγελος που με συνοδεύει ευγενικά σε κάθε μου σκέψη / με φίλησε στο μέτωπο.