for sail

Μια κυριακή το μεσημέρι
Στο χείμαρο μιας ασπόνδυλης βδομάδας
άκουσα τη θάλασσα να κλαίει, για πρώτη φορά.


Βρισκόμουν εκεί,
όπου η δική μου η άνωση γίνεται ένα θλιμένο σάλεμα
και σπαραχτικά ηδονίζεται.

Άπορος άπειρος και ανάπηρος
απ' τα σχοινιά μιας λέξης κρεμασμένος
θέλω να δω
μήπως το κορμί μου πάλεται σε χίλιες αιωνιώτητες θανάτου.


Βυθισμένος σε κάποιον άρρωστο φόβο
ρώτησα
"το ταξίδι, θα 'χει τέλος;;"

αν γινόταν
θα μάζευα όλη τη θλίψη του κόσμου
και θα την άφηνα μες το σώμα μου
να κουρνιάσει σιωπηλή.
χωρίς να καίει κανέναν.

και το τίποτα το άπειρο

Το άπειρο αγαπά το χάος. Το χάος αγαπά την άβυσσο. Εκείνη αγαπά τον κόσμο.

Ο κόσμος αγαπάει το τίποτα. Και το τίποτα το άπειρο.

Η μουσική γέννησε τον αριθμό. Κι η ζωή γέννησε τη λέξη.

Και κάπως έτσι η λέξη αγάπησε τον αριθμό, κι αυτός εκείνη..

Είμαι ακόμα εδώ και σε κοιτάζω.

Και περιμένω μια απάντηση...

Οι άνθρωποι που καίγονται

Οι άνθρωποι που καίγονται
στις σάρκες κάποιας μονοήμερης εκδρομής
κατοικούν
στους σπαραγμούς των πιο θλιβερών λύκων
του χειμώνα είναι γιοι
σκορπίζουν το σώμα τους στην πιο βουβή βροχή
και το θρυμματίζουν πλάι στον ωκεανό.

Οι άνθρωποι που καίγονται
ζουν νυχοπατώντας στα σκοτάδια κάποιας ξεχασμένης ποίησης
και θα τους βρεις,
στον υπόγειο οργασμό του τελευταίου τρόλεϊ
- μη γελαστείς, δεν είναι σκιές-
αλλά αποθήκες για τις λέξεις που έπεσαν στα χέρια μου.

Οι άνθρωποι που καίγονται
δεν έχουν φωνή.
Κι όμως
κραυγάζουν στη σιωπή.

Απαλοιφή παρανομαστών

Χθες
Έσταξα λίγη σιωπή μες τα ωάρια μου
Κι απομακρύνθηκα αμέσως.
Χαμογέλασα στο δέντρο που στεκόταν ώρα μπροστά μου με υπομονή
Το ευχαρίστησα ευγενικά
Κι ύστερα χάθηκα μέσα στον τσαλακωμένο δρόμο
Που ζωγράφισα πριν λίγο καιρό
Στο παγκάκι που είχε φορέσει πια μάλλινη θλίψη
Γιατί έκανε κρύο.