δεν έχω μέλλον
μου είπε
ζω σ΄ένα ανεστραμένο παρελθόν

5 και 47

5 και 47
ξημερώνει και λέω
πρέπει κάπως να εκμεταλλευτώ αυτό το ξημέρωμα
θέλω να το δω να ξαναγίνεται χάραμα
να εκτίθομαι
όσο μπορώ


5 και 49
λέει
ο αγγελάκας
να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
και μετά
αλλάζει ο ρυθμός και η μελωδία
και λέει
ξημερώνει
που να κρυφτώ
μα δεν αντέχω δεν αντέχω δεν τ' αντέχω τόσο φως

5 και 51
παρατηρώ τα δάχτυλά μου που τρέμουν στο πληκτρολόγιο
σφαδάζουν
αλλά δεν βγαίνει τίποτα

5 και 53
τέλειωσα;

5 και 54
κυλάει υποτονικά
και με ρουφάει
αργά ο λεπτοδείκτης

5 και 54
ακομα

5 και 55
λεει
ο μπι ντι φοξμουρ
ψαχνω κατι να βρω
κι εχω τ αστρα σημάδια μα ειμαι ακόμα εδω
στα μεγάλα σκοτάδια

5 και 57
μέρωσε
κι ακόμα δεν βλέπω τίποτε
ανυπαρξία

5 και 57
ανυπαρξία

5 και 57
ανυπαρξία
ο βασίλης κοροιεύει την πλάτονως

5 και 58
ψάχνω τη σκέψη μου
με στραγγίζω
δε με βρίσκω
μπαμπά
αγωνιάς;

5 και 59
μαμά;
αγωνιάς;
αγωνιάς για μένα;
μήπως χάθηκα;
κι όταν τραγούδησα έκλαψα
κάτι χάθηκε
από μένα μαμά;
λες;
συγγνώμη που σου φωνάζω
καμιά φορά

6 και 00
έσπασα
μήπως έσπασα;

6 και 01
ιδέα δεν έχω.
εκτίθομαι.
είναι πέμπτη
χαμογελάω βαριά
και δεν κλαίω σχεδόν ποτέ
πια

6 και 03
κουραστική.
μισώ τη λογοτεχνία.

6 και 04
μου κάνει κακό η ψυχανάλυση λες;

6 και 05
λες;

6 και 05
οι αράχνες μ αγαπούνε να το ξέρεις
και ας λένε αυτοί
οι αράχνες
με στολίζουν τα βράδια
το φως τους ήλιου

6 και 07
λούζομαι ήλιο.
είμαι το φως.
αυτό το υπέροχο θλιβερό φως
το ημίφως
είμαι εκεί που τελειώνει η νύχτα
ακροβατώ
στην άκρη της νύχτας
κι εκρίγνυμαι στο  φως
μ ορμή με πάθος
με λιγμούς
ξεσπάω
σε λιγμούς
φωνάζω
τραγουδάω
ατόφια, δυνατά
σίγουρα
αχ
αλόβητη.

6 και 11
με τη στριγγή φωνή
με τα πέπλα μου απλωμένα
στο μαύρο
πετάω πετάω το βάρος
υψώνομαι

6 και 13
χάνομαι.
τώρα βασικά κάνω τσιγάρο

6 και 14
αγαπήστε με
γαμήστε τα ποιήματά μου
μαλακίες είναι
αγαπήστε με.

6 και 14
ψέματα είναι όλα
τόσοι στίχοι
προσπάθησα να μετουσιώσω τον πόνο
μόνο αυτό
να απαλύνω λίγο τον πόνο
να μην μου είναι τόσο αβάσταχτη η ύπαρξη

6 και 17
βασικά πεθαίνω.
κάποιοι γράψανε λογοτεχνία
μαγκιά τους
εγώ πέθαινα
ενώ οι απολύξεις των πέπλων μου έφτυναν μελάνι
ανάπηρες λέξεις
και τρέλα
ανάπηρη τρέλα
δεν είμαι συμαντική
συμπαντική
και άσκοπη σπατάλη σπερματος

6 και 19
φρουροί
ανοίξτε
παρακαλώ
τα άπειρα στόματα
να κοχλάσει το ψέμα
της ποίησης
ανοίξτε να περάσει
μέσα η κυρά λογοτεχνία

 6 και 21
αφήνομαι
στο χάος

6 και 21
οχι άλλα λόγια
πραγματικά όχι άλλα λόγια.
έλεος.

λοιπον ενταξει
περνάω φάση
που δεν μπορώ να γράψω
να διαβάσω
να κλάψω
να νιώσω.

μάλλον η φύση με προετοιμάζει για το απίστευτο!

ενα κακο ποιημα

κοινωνικη σχιζοφρένεια
εγωκεντρικά μέλη
του προσώπου μου
σφαδάζουν οι αρθρώσεις
πίνω και σκέφτομαι
γιατί να με διαβάζει η μάνα μου
γυρνάνε τα μάτια μου
ανάποδα βλέπω
να αντικατοπτρίζομαι
'είμαι ένας άλλος ζω
σε παράνοια
τον εαυτό μου βρίσκω σπάνια'
φυσικά η δεσποινίς
αναμένει το θαύμα
ο θεός αυνανίζεται
μη γελάς όταν ξεσπάω

γιατί έφυγες
νιώθω μόνη

κατά τα άλλα
'όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας'
φθισικά και ήσυχα
η πλάση ανατινάσσεται