για τη νεότητα

τι αηδία
που με πιάνει πάντα
τι αηδία.

για μένα νεότητα είναι
ήχοι διαμελισμένων σωμάτων
χέρια που βαρούν μανιακά παλαμάκια
μάτια θεόρατα, ανοιχτά και φιλήδονα
βήχας ανάλγητος και κομμάτια κρέας
κομμάτια κρέας, ερασιτέχνες εραστες
θόρυβοι πρόστυχοι, τσιγάρα αφόρητα
ρούχα βαμμένα το χρώμα του μίσους
σφαγμένες λέξεις
ανθισμένες σε στοές
κι οι φίλοι νεκροί στο κέλυφος
μιας άγριας φάλαινας, τυφλής κατα προτίμηση.

μόνο εκεί να ξερνούν, να προστάζουν
να ομολογούν, να αισθάνονται
κι η πόλη να ενοχλείται απ' τις ονειρώξεις
απ' τις φιάλες, φαρμακεία κλειστά, εποχές
μπαρ ερείπια, μπαρ κατακρεουργημένοι φύλακες
το χάος, μια λησμονιά
να μυρίζει λάσπη, και καπνός και μπαρούτι
να βράζει ζωή σαν έκρηξη θανάτου
φως λειψό καστανοκίτρινο φεγγάρι
γνωρίζει ο ιερός, γνωρίζει τα ερπετά του
όπως αρμόζει, όπως είναι μπρούμυτα

πλασμένος για τη γη
διψασμένος για ουράνια σώματα
σώμα δέσμιο, πνεύμα ερημικό.

τι αηδία
που με πιάνει πάντα
τι αηδία.