(αν)άπειρες λέξεις.

κι οι μέρες
μελαγχολικές στοές
στις άκρες των δακτύλων
μιας πόρνης
που άτσαλα ατσαλώθηκε
και ρίμαξε φωνές τριγύρω
μέσα απόκοσμη σιωπή
κι ας έρθει, ποιός να έρθει
να ξεκόψει απ' τη φυγή
το λυτρωμό του θέρους
άβολες θύμισες
του χθες συντρίμια
και του μεθαύριο στεναγμοί
κι υπόκωφες ελπίδες
ανακααααλώ
μια μέρα, μια οχιά με μάτια
άσπρα
δίκοπα δάκτυλα που απλώνουν
δύστροπα τις λέξεις
σε σελίδες ετοιμόρροπες
λεπτές, φοινικοδέντρου
κι αφήνεται βουβή κι ασάλευτη
η λέξη "αγγίζω"
τριχοτομία, δηλαδή
ενός λεπτού σφαγή
ανάκατη ασπιρίνη
με μαρτίνι
διαστροφή
και σκούρα έντομα
θολά στο μάτι
στροβιλίζονται
και σκάνε μες τ' απομεσήμερο.