καταβροχθίζοντας

το πρωί
τον άκουγα που άκουγε τις σκέψεις μου
καταβροχθίζοντας
τη νύχτα

το πρωί σκάλιζε τα πόδια μου
επικίνδυνα άνθρωπος
περιεργαζόταν το σύμπαν

το πρωί οι μέρες απέκλιναν
οι μέρες απέκλιναν απ' τη φυγή μας
και μας τρόμαζε

το πρωί όλα ήταν ήσυχα
συμμορφωμένα με τ' απρόσμενο
όλα ήταν ήσυχα

το πρωί χωρίς να μιλάμε
κάναμε έρωτα με κίτρινα δάχτυλα
και δολοφονημένους αστραγάλους

το πρωί όλα ήταν ήσυχα
τόσο διαστρεβλωμένα κι απάνθρωπα ήσυχα
που μας ερχόταν ναυτία

το πρωί μες τις λάσπες και έναν ήλιο
το φως μας δίχαζε
το φως μας δίχαζε

το πρωί όλα φαίνονταν ήσυχα
το φως διέρρηξε το δωμάτιο
καταβροχθίζοντας.

το πρωί ένα μαύρο νυχτολούλουδο
ένα μαύρο πρωί
το νυχτολούλουδο