δεκαεφτά χιλιάδες φορές να σ' είχα πίσω.

και μετά ήρθες εσύ κι έγιναν όλα τόσο γρήγορα, χωρίς να ντρέπεσαι χωρίς να φεύγω.
Νόμιζα δύσκολη τη μέρα της γιορτής της άνοιξης...

Μα ο φλεγόμενος χειμώνας γεμάτος με δώρα, τα χέρια μου, η σκέψη σου, το πρόσωπο δεν έχουν θάνατο. Κι έφυγες όπως φεύγουν τα σμήνη, τα χρώματα, οι ήχοι. οι άνθρωποι.
Σοβαροί κι όμορφοι μέσα στον ήλιο.

θυληπρεπές δυσανάγωστο

Νομίζω σ' ερωτεύομαι, καλοκαιρινή θλίψη
νιώθω στο πετσί σου πια
όλες τις αναμνήσεις που ξέχασα μέσα μου
από την πρωινή γιορτή
ως το λύκαυγες μιας σκοτεινιασμένης θύλης.
Ζω για τη φωτιά σου.
Ωχ! Μόλις κατάπια και τη νοσταλγία σου!
Κι εκεί που οι αριθμοί σαρκάζουν τη διάνοια
μόλις που σε ψιλάφησα πρώτη φορά.
Μυρίζω σ' εσένα το σάλιο της θάλασσας
και γλείφω τη βλέννα του μυαλού σου.
Είναι αυτό που ήθελα να γευτώ πραγματικά.
Ζω για τη φωτιά σου.
Τα όμορφα όνειρα
που δεν έχουν αιτία
φεύγουν και νομίζουν πως είναι πυροσβέστες.
μα Εγώ,
αφού πνίγηκα στον ήλιο του τέλους,
αγάπησα τους ανθρώπους της ζωής.

μπούμερανγκ

το φως κάηκε.
ο θάνατος πέθανε.
η σιωπή έπαψε.

Κι εγώ μόνη στην άκρη των λέξεων διαγράφω
τα σημεία στίξης
σβηνω τους τονους απ τις λεξεις
Τις απογυμνώνω
ετσι μονο θα τους δειξω τι παει να πει μπουμερανγκ