Αυτοάμυνα

Ναυαγός στο φτερό της μύγας
Φίλος των δρόμων
Όταν το σώμα μου ήρεμα κυλάει στη γωνία
Βλέπω το μαύρο καταπέλτη
Προχωράει αργά εκείνος, νωχελικά
Τα πελώρια χέρια του έγιναν
Αδιάκοπες μηχανές στο ρεύμα του ιππότη
της αβύσσου
Στη γωνία μένω σκυφτός, οι ώμοι μου αγγίζουν τον κρύο τοίχο
Ο μαύρος καταπέλτης ρουφάει τις σκέψεις μου
Τι είμαι τώρα;
Mια πεθαμένη ακτίδα φωτός;
Παραλύω. Κι αναλύομαι σε χίλια αποσιωπητικά
Αποτελούμαι από τελείες και βλέπω τους καταπέλτες
Εισέβαλαν εκείνοι
Με το όνομα «Εγώ». Με μάτια που έγραφαν « Εγώ»
Και σώπαιναν
Και καίγονταν
Μύριζε η οθόνη αποκαΐδια
Ζάρωσε το πρόσωπο κι έφυγε απ’ το χάρτη
'Πλησιάζει', σκέφτομαι.
Κι είναι για μένα
Ο Κόσμος