Αναπνέω βαθιά χίλιες δυο φορές. Θα φάμε πολύ ξύλο σήμερα. Αναπνέω απελπιστικά βαθιά χίλιες δυο φορές πάλι. Σαν λυγμός με δυο χέρια, ψιθυρίζει στο αφτί μου το χιλιοδαγκωμένο απ’ το χρόνο. Τα χέρια μου μισοτρελάθηκαν, δεν ξέρουν να φιλούν, δεν έχουν αγαπήσει ποτέ τους. Άγγιξαν το φως μόνο μια φορά κι αμέσως έτρεξαν να κρυφτούν στην αγκαλιά της μαμάς μοναξιάς με το μωβ ταγιεράκι. Δεν έχω φίλους, ποτέ δεν είχα. Πάω στον ήλιο να στεγνώσω δυο λεπτά.
Ήρθα. Μυρίζουν οι πατάτες με το κοτόπουλο. Θα είμαι πιο διακριτική άλλη φορά. Θα περπατάω με τα χέρια και θα μιλάω με τα μάτια. Θα αναπνέω μονο αν μου ζητηθεί, θα χορεύω σιωπηλά κι αν λαχανιάζω θα εισπνέω μικρές κηλίδες αέρα και αργά αργά θα ξεγελώ το αναπνευστικό μου σύστημα καθώς θα τις καταπίνω μια μια σαν στάλες ντροπής και θα το κάνω μπροστά σου. Και ιδιαίτερα μετά από το μπάνιο, τη στιγμή που ξέρω ότι πρόκειται να φάμε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου