τότε θα 'ρθουν πάλι ξαφνικά...

Όλοι αυτοί οι ήχοι που έχασαν τη στάση τους στο μετρό
Και κατέβηκαν στα έγκατα της γης

Εκείνη η γυναίκα γέννησε στ' απόκρημνα βράχια
και σαν να μην είχε ζωή μετά κάπου αλλού
έπεσε στο νερό τραγουδώντας

Κάποτε βρήκαν ένα όμορφο αγόρι
και το κράτησαν σαν μια σταγόνα φωτός
Ενω δεν ήξεραν...

Η πιο ακέραια σιωπή ήρθε μετά την πρώτη διείσδυση
Παρατεταμένη σιωπή όταν το κορίτσι ιδρωμένο
Τον χάιδεψε για να μη φοβάται

Έμαθε να κοιτάζει τον ήλιο κατάματα
Το κλάμα του μύριζε θάλασσα
Τα χέρια του θύμιζαν βράχια

Έιναι ακόμα νωρίς, λέει ο χρόνος
Δες, αυτός ο μελαχρινός άντρας κοιτάζει κάτω
Τον πήρε ο άνεμος



Τον πήρε ο άνεμος, είπαν
Χάθηκε ψάχνοντας ένα τραγούδι
Φωνάζαν στ αφτιά του εκείνοι οι καταραμένοι ήχοι

Όταν θα πάω πάλι στο συρμό
μια ιστορία θα μου τρυπήσει το σώμα
και τότε είναι που θα 'ρθουν πάλι...

ξαφνικά
όπως η ζωή.