Με το ένα πόδι κάτω απ’ τη γη, και τ’ άλλο ελαφρώς σηκωμένο δυο πόντους πάνω από τη γη

Κάποτε οι άνθρωποι πρέπει να σταματήσουν να μετράν τις λέξεις και ν’ αρχίσουν ν’ αφουγκράζονται τους ήχους.
Κι όταν ο άνθρωπος θ' αρχίσει να περπατάει πάνω στον άνθρωπο, θα του απαλύνει τις πληγές και θα του ψηλαφίσει τα μάτια, θα 'ναι η ώρα των λύκων, κι ίσως η πιο σκοτεινή γραμμή του ορίζοντα.
Γι' αυτό χάνομαι στα τρίσβαθα και κάνω σκέψεις για τ' απάνεμα της γης...
Σκέψεις για την τρέλα μας που χάθηκε πρόωρα.
Σκέψεις για τα κρίματα που δεν προλάβανε να πέσουν απ' τον ήλιο στη ώρα τους.
Οι λέξεις κοχλάζαν μέσα μου -αν και ανάπηρες- κι αν δε σκαρφάλωναν πεισματωμένες μέχρι να φτάσουν στα χέρια μου, δεν θα τις λύτρωνα.
Μα φταίει το περπάτημα στο δρόμο που με κάνει κι αφουγκράζομαι.
Είναι παράξενες οι ωχρές φωνές των περαστικών
Είδα έναν άντρα να σιγομουρμουρίζει με κλεισμένα μάτια.
Πέρασε από μπροστά μου. Μου 'δειξε το δρόμο.
Μόνο ένας δρόμος υπάρχει να ζει κανείς:
με το ένα πόδι κάτω απ’ τη γη, και τα’ άλλο ελαφρώς σηκωμένο ίσα ίσα δυο πόντους πάνω από τη γη.
Ίσα που να νιώθει το χώμα, και τίποτ' άλλο.