ΔS= kln(Ω2/Ω1)

Στο άπειρο κέντρο
Μιας χαραμισμένης άμπωτης
Ο άνθρωπος, υπολόγιζε τον κόσμο
Λίγο λίγο.
Κι έμαθε πως
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν
Χωρίς περιστροφική κίνηση
Η εφαπτόμενη του χρόνου,
Είναι η ζωή
Με συνιστώσες τους δρόμους
Και ευεργέτη το χάος

Μα εκεί που εκρήγνυνται τα πιο ατίθασα ηλεκτρόνια
Εκεί ο εκθετικός κι αναλώσιμος άνθρωπος
Ελάχιστα αντιλήφθηκε
Την εντροπία.

ανεμαδράχτι

και τότε θα ρθουν πάλι ξαφνικά...

μάταιο

απόκοσμη
θλιμμένη και σιωπηρή
αταίριαστη κι ωστόσο αλαφροίσκιωτη
κι ίσως λίγο τυφλή
μια μέρα θα φύγει
η νιότη.
Κι έτσι χαραμισμένη όπως θα 'ναι
και πικραμένη
θα μένω πίσω να την κοιτάζω
με την ψυχή γεμάτη αγκάθια
γερμένη στο κάγκελο
του κρεβατιού μου.
Εκεί που την έχασα.
Κι αν ποτέ την έβρισκα πάλι.. νοερά στις παλιές μελωδίες
θα τη νανούριζα, μ' αυτά που δεν μπόρεσα
ποτέ
με λόγια
να πω.