μάταιο

απόκοσμη
θλιμμένη και σιωπηρή
αταίριαστη κι ωστόσο αλαφροίσκιωτη
κι ίσως λίγο τυφλή
μια μέρα θα φύγει
η νιότη.
Κι έτσι χαραμισμένη όπως θα 'ναι
και πικραμένη
θα μένω πίσω να την κοιτάζω
με την ψυχή γεμάτη αγκάθια
γερμένη στο κάγκελο
του κρεβατιού μου.
Εκεί που την έχασα.
Κι αν ποτέ την έβρισκα πάλι.. νοερά στις παλιές μελωδίες
θα τη νανούριζα, μ' αυτά που δεν μπόρεσα
ποτέ
με λόγια
να πω.