πια - μόνο το κλάμα του λύκου μπορεί να με σώσει

εκείνος ημέρευε τη θάλασσα
εγώ ήμουν η Τρικυμισμένη
στα λέπια μας πληγιάζαμε τη ζωή
κι εκείνο το λυγμό
που σακάτευε τα έρμα λόγια μας.

με τη σιωπή μου χάιδευα το μέτωπό του
τα μεθυσμένα μέλη με φωνές
σκεπάσαν το ακροτελεύτιο
του εφηβικού του θρήνου

"ο αρραβωνιαστικός μου δεν υπάρχει πια" !
καλύτερα -
ήταν ιδιότροπος
κι εγώ αταίριαστη

περαστικός όπως οι καινούριες μου κορδέλες
θα φύγουν σε λίγο
όταν θα τρέχω ν' αγκαλιάσω το κλάμα του λύκου,
θα χαθούν οι κορδέλες μου.

περαστικός όπως τα λόγια μου
που ποτέ μου δεν τα 'νιωσα
αληθινά δικά μου

περαστικός όπως η νιότη
που ξεπλένει η βροχή καθώς περνάει
κι ένα κάρο ελπίδες
-στην άκρη-



μια μέρα άνοιξα την πόρτα
κι είδα σωρό τα μισοσκότεινα
να περπατούν στο έρημό μου εικόνισμα
και σκοτεινιασμένη λίγο λίγο
τα 'διωχνα.