τη γυναίκα αμυδρά. το κράταγε σα να 'ταν φυλαχτό, τους είδα, κι έκλαιγε Να γεννηθεί άρρωστο, δεν το περίμενε. Τώρα καταραμένη γυρνάει και μουρμουρίζει - τι έκανα, τι -
στα χέρια το κρατάει, μην της πέσει, πού να πέσει, η κλαίουσα. Κρίμα μου, κρίμα του, κρίμα σε ποιόν. "Που ποτέ να μην γεννιόμουν" ασυνάρτητα πάλι τα λόγια, τα πατήματα. Αγκαλιά το 'χει, άρρωστο, νιόβγαλτο, κρίμα.
Την είδα, τη γυναίκα αμυδρά. Στα βράχια στις έξι το χάραμα.
Ο ίσκιος
Φιάλες ακριλονυτριλίου, μποτίλιες, σχοινιά. "έρημο κάδρο, φανταστική φωτογραφία" εκείνη, εκείνο, κοιτάζει τα πρόσωπα, τα πρόσωπα λένε πάντα την αλήθεια. Τα ρεύματα καμιά φορά κάνουνε στάχτη τους ταξιδιώτες.
Το φαινόμενο της κύησης.. - "Το φαινόμενο της ζωής είναι θαμπός αναγραμματισμός του θανάτου" σε κάποια άλλη γλώσσα ίσως, που ο άνθρωπος ακόμα δεν κατέχει. Τ' ασήκωτά τους πρόσωπα, τα νιόβγαλτα ελαφρά, τα υψωμένα χέρια, προς τον ουρανό, κάτι να φέρουν πίσω, κάτι, ο ήχος που βγάζει το κατράμι όταν ουρλιάζει. Ο ίσκιος κάποιου πατέρα.
Βόρειο Σέλας
και τι 'ναι αυτο που βγάζει στην αντίπερα όχθη; αφού ο κόσμος αποτελείται από χιλιάδες μικρούς σπαραγμούς. Βουίζουν ακόμα τα χαμόγελα στ' αφτιά μου. όταν οι πίκρες μαζευτουν και πυκνώσουν, ποιος θα χορέψει γύρω απ' τη φωτιά; Είναι τότε που σκέφτομαι: κάτι πρέπει να κάνω με το κεφάλι μου. Να βρω το πιο μαλακό μέρος να το χτυπάω. Ποια είναι η αρρώστια που έχω γιατρέ; σαν παραμύθια μου ακούγονται οι χθεσινές ιστορίες...
ΥΓ βουέλτα κεμπράδα είναι η στροφή. η σπασμένη στροφή. Σαν να θες να αλλάξεις πορεία, να ριζώσεις τη ζωή σου απ' την αρχή, μα να 'χεις σπασμένο εαυτο.
superbe, ma petite!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή