Με των φωνητικών
Χορδών μου την ψυχή
Τρεκλίζω κόσμους
Μυστικά φτιαγμένους
Από λυγμούς ανείπωτους .
Λαρυγγισμοί στεγνοί κι υπόκωφοι
Κι αυτός ο χτύπος, και πάλι η φωνή.
Κι οι άνθρωποι, από τότε που εφευρέθηκαν
Φοβάμαι να υπάρξω.
Μα κάπου στην ανατομία μου
Αν με ξεκοίλιαζες να βρεις των σωθικών μου τ’ ανήμερα
Δε θα ‘βλεπες παρά μόνο
Έναν πατέρα
Και μια μάνα
Εκείνη στεγνωμένη απ’ τα δάκρια
Εκείνος σιωπηλός στην εντροπία του
Και με φωνές πάλι
Ν’ ανακαλώ
Των χαμένων πια αιώνων
Τη συμπάθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου