και μετά έρχεσαι εσύ, πατάς μια μέρα τα ποδαράκια σου στο χώμα
έχεις μπρος τα μάτια σου ένα δρόμο αόρατο, ένα γραμμένο, μια φωτιά
που τρέφεις στην κοιλιά, ευλαβικά και πένθιμα.
Θα ξαναρχίσεις πάλι να το ράβεις, θα το μπαλώνεις, θα τρέμεις μη σκιστεί
κι ύστερα πάλι θα το διαλύεις, θα περπατάς στους τοίχους, τα βράδια θα ψάχνεις το φως το ιδιότροπο, που σου πήραν, δε θα χει νόημα να ξυπνήσεις το πρωί, θα κλαις για κάτι που 'χασες, μα δεν θα βλέπεις τι.
αξίωμα: ζούμε εδώ, για να χαριστούμε κάπου αλλού
και ξάφνου ανακαλύπτεις πως κάτω απ' αυτό το χώμα που πατάς και πέρα απ' τα όνειρα που βλέπεις, υπάρχει και μια θύελλα, μια διαστρεβλωμένη θηλιά που αιμορραγεί απεγνωσμένα, που σου ζητούσε να την ανακαλύψεις, τόσα χρόνια, τόσους αιώνες.
"τώρα που σε βρήκα" της λες "θα πεθάνω μαζί σου, θα πεθάνω για σένα, αρκεί να προλάβω, να προλάβω να σε ζήσω"
αξίωμα: τα πάντα είναι 'δω, κι εσύ στον αιθέρα
αφήνεις πίσω σου πατήματα, υακίνθους που σπάζουν , κραυγές, κραδασμούς.
Τρίζει το χώμα στο πέρασμά σου ενώ περπατάς σιωπηλός. Οι άλλοι δεν βλέπουν, ποτέ δεν είδαν, μα δεν πειράζει. Υπάρχει στη ζωή μας, λίγη ζωή ακόμα ν' απαγκιάζουμε. Αύριο δεν θα υπάρχεις, η τέφρα θα μείνει απ' τη φωτιά, μια παγωμένη άσφαλτος.
Μυρίζει ακόμα ο θάνατος κι από 'δω δεν τον προφταίνω, προσπαθώ να κοιτάξω μα τυφλώνομαι.
Με τύφλωσε το έρεβος
δεν είμαι πια εδώ.
είμαστε, λένε
ιστορίες
του χθές
Μπράβο ρε πουλάκι..
ΑπάντησηΔιαγραφήτέλειο.
ΑπάντησηΔιαγραφή