το μαντήλι

είναι
στα νύχια μας
ο θάνατος
στις φλέβες μόνο η απουσία
και στους αδένες
τίποτα
που να θυμίζει
τα πρόσωπα ή τα πέλματα
αυτών που δεν υπάρχουν πια.

μικρότερη από σπόρο
ζαρωμένα μέλη
κι ωστόσο άνθρωπος
ακόμη.
άσπρη παντού
οστά ανύπαρκτα σχεδόν
σάλιο πηχτό
πληγές στο σώμα
κι ωστόσο άνθρωπος
ογδόντα χρόνια τώρα.
αρχίσαν να φλέγονται τα μάτια της.
''σκοτώστε την! σκοτώστε την πια!
μα επιτέλους, δεν το βλέπετε;
υποφέρει!''
διαολεμένος φώναζε στους άλλους

κι εκεί που δεν υπάρχει πια ζωή
άκουγα μόνο τις φωνές
''μα γιατί δεν τη σκοτώνει αυτός;''
έλεγα εγώ από μέσα μου.
Αυτός.
που τόσα χρόνια
δεν αγάπησε πιότερο καμιά.

''δεν μπορώ''
λύγισε εκείνος
και συνάμα
ούρλιαζε και χτυπιόταν.
κάθε τόσο τις έριχνε πονεμένα βλέμματα
βλέμματα γεμάτα σκόνη
τα μάτια της είχαν πάρει φωτιά

δεν ήταν πια τίποτα

ΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΔΕΝ

ΤΟ

ΒΛΕΠΕΤΕ

ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΗΝ

ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

κι ας πάω κι εγώ
μετά.


ή
να τη σέρνω στη σκιά μου.
σα φλεγόμενο μαντήλι.