Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

στροφή στα τρίσβαθα

δηλαδή τι;
πρέπει να σιχαθείς τον εαυτό σου;
να φτάσεις εκεί που δεν θα μπορείς πια να μιλήσεις
ώσπου να μην αισθάνεσαι τα πόδια σου
να βογκάς χωρίς καμία περηφάνεια
να βογκάς σα λύκαινα στη γέννα της
που γέννησε νεκρά παιδιά
να σέρνεσαι, να γλύφεις τα πόδια τους
να βυθίζεσαι στις σκέψεις τους
να σιγοσβήνεις σαν όραμα
να αρρωσταίνεις
σαν χείμαρρος 
να χύνεσαι πάνω στο ανδρικό σώμα
σαν χείμαρρος
κι οι άνεμοι να σε τυραννάνε
χωρίς κανένα έλεος;

[στροφή στα τρίσβαθα
κι ύστερα στο θεό

φόβος για το χρόνο παραμονής
στα τρίσβαθα]

και δηλαδή
πού πρέπει επιτέλους να φτάσεις
σε ποια αγύριστη βουνοκορυφή να κατοικήσεις
πρέπει
για να γιορτάσεις
το τέλος με διαύγεια;




Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

οι ίδιος εαυτός

I
ο άλλος εαυτός

όταν φύγεις από δω
του είπε
ζουν μέσα σου χιλιάδες
κοίτα να σκοτώσεις
εκείνον τον άλλο

αυτή ήταν η αποστολή του

II
ο ίδιος εαυτός

όπου και να πας
του είπε
πάντα θα κουβαλάς
τον ίδιο εαυτό

αυτή ήταν η κατάρα του

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

ριμέικ

κελιά.

απλώθηκαν μπροστά κελιά
ασήμαντα εκκολαπτόμενα κελιά
κι ο διεστραμμένος χρόνος
ανεστραμμένος
δείκτης ευφυΐας

(του μυαλού λέει είναι όλα)

κλειδοκύμβαλο
μίσος για τα βράδια που δεν έγινε τίποτα

μίσος για τη γη που μας κρατάει
μίσος για το φως που αναστέλλεται
και παραμορφώνει
το δέρμα του πιθηκανθρώπου
του πιο λάγνου
του πιο λάγνου, λέω, Εωσφόρος.

σκατά.

σκατά και μίσος
στις συμπεριφορές, στα πάθη, στα καφέ-μπαρ
στα αστεία και σοβαρά μας αντίο
στα παιδιά που δεν θα γεννήσουμε
σκατά στις μέρες που σπρώχνουν η μια την άλλη
μανιακά
στο γκρεμό της άγριας
της πιο άγριας, λέω, μοναξιάς μας.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

κοίταζα το δωμάτιο μου έτσι όπως ηταν.
το κοίταζα.
και
δεν άλλαζε θέση
ούτε κουνιόταν
το γραφείο
ούτε
η βιβλιοθήκη.

όσο για το κρεβάτι
έμενε πάντα
στην ίδια θέση.

αν άρχιζε
κάποιο έπιπλο να χορεύει
μπροστά μου
ίσως διασκέδαζα
λίγο.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ηδονή

παραλίγο να μ αφήσει παράλυτη αυτή
η ανυπόφορη ηδονή
της ποίησης
που ξαναϋπάρχω απ' την αρχή κάθε φορά
που η φλόγα της με ανασταίνει και με κάνει,
έστω και για απειροελάχιστο χρόνο,
Θεό.

με θρυμμάτισα πάλι
κι απάνω στα βλέφαρά μου
σκόρπισα για λίγο αυτά
τα φονικά παρατημένα λεπίδια
άχρηστες συλλαβές να ξεδοντιάζουν την έξαψή μου

μέσα στο στομάχι μου υπάρχουν
η τεκίλα η βότκα το ουίσκι και ο θάνατος

έχω
πλάι μου δύο άντρες
τον άντρα που με ρήμαζε
και τον άντρα που παραμονεύει την πνοή μου:
χωρίς να με φλερτάρει ο ένας
κι ο άλλος να σέρνεται
από πίσω μου σα λυσσασμένο σκυλί
θέλω τόσο να του σπάσω τα μούτρα
και να αρχίσω να μεθάω ξανά
κι όσο ζαλίζομαι να βρίσκω τις λέξεις
να αναστήσω το χαμένο χρόνο
και απ' έξω να 'ρχονται οι στιγμές
οικίες και γκρίζες, παστρικές στρίγκλες,
κι απόκοσμα να με γιορτάσουν

πόσο ανυπόφορη
αυτή η τρελαμένη γη με τυραννάει
και με πετά αυτάρεσκα στο χώμα, θέλει
να της φιλήσω το χώμα
αλλά ξέρεις κάτι
έχω τόση δύναμη που μπορώ
να διαρρήξω τους τοίχους των βλεννογόνων σου
και να περάσω από μέσα τους
στην άλλη όχθη, χωρίς να με δουν
να σκάψω το χωμάτινο σώμα σου πέντε μέτρα
να θάψω μέσα του τα εντόσθια της άθλιας
της φρενοβλαβούς ποίησης
και έτσι ξαναμμένη θα γυρίσω πλάι σου
θα σου μετρήσω το σφυγμό
θα σε χορτάσω
κι ύστερα θα τελειώσω
σαν να μαραίνομαι και ξεχασμένη πια
θα σβήσω.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

ο μόνος λόγος
για να σηκώνω ψηλά το κεφάλι μου
πια
είναι όταν πίνω
την τελευταία γουλιά

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

δεν περιμένω πια κανέναν τα χαράματα

σαπίζει μέσα σ ένα κλουβί με ομοιόματα ζώων
και γυμνές ετοιμοθάνατες γυναίκες
η αιτία του σύμπαντος

όταν τα καλώδια ψυχομαχούσαν
να δυεισδύσουν στην αποκορύφωση
εγώ τ' απόδιωχνα
και φαινόμουν ευτυχισμένη

λογικά σφάλματα και ασύμβατες λέξεις
με προσδιορίζουν
σκόπιμα και αβάσταχτα
μέχρι να στείλω τον εαυτό μου στο διάολο

δεν περιμένω πια κανέναν τα χαράματα
ούτε το νόημα του χάους.
 

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

ασημένια Σιών - βουνά από ατμό





ναι. αυτό ήταν το τέλος
το τέλος που ήρθε μέσα απ' τη θύελλα
νερά βύθισαν τις βαρκούλες μας
ίσως δεν έπρεπε
δεν έπρεπε
οι ελπίδες μας μες τους ωκεανούς
τους ωκεανούς
ζεστή γκρίζα θάλασσα

πες μου ή
χτύπα με ή
κράτησέ με
ή
πίστεψέ  με

το μέλλον χρεοκόπησε
και το όνειρο
σε τι πιστεύεις
τι πιστεύεις
αν πιστεύεις
πιστεύεις
σε μας;
εμάς;
εμείς
μην γυρίσεις πίσω
μυστήριο θαύμα

χαοτικές καρδιές φτιαγμένες από κεραυνούς

υπάρχει ένας στρατιώτης
κάπου κοιμάται σε ένα λιβάδι
κάπου υπάρχει μια μητέρα
μια μητέρα
μητέρα
μια μητέρα
ω μητέρα

πίστεψε σε κάποια όνειρα
στη γλύκα των ανθρώπων
που σφυρίζει στον ύπνο τους

αγγέλοι στις παλάμες σου
λένε γλυκά ανύσηχα τραγούδια
το μέλι στα όνειρά σου
σαν βουνά φτιαγμένα από ατμό

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

οι μεγάλοι ποιητές

πάντα τους έβλεπα
μέσα απ' την άσφαλτο του νου μου
θολοί αόμματοι, ξοφλημένοι
όλοι οι μεγάλοι ποιητές της γης
να μου γλύφουνε τα πόδια

με βλέμμα εχθρικό
γεμάτο ζήλια
να μου χαϊδεύουν το λαιμό
τα δάκτυλά τους να βάζουν μέσα μου
με αηδία και λυγμούς
να μου χιμάνε


κι όλο να φεύγουν
χωρίς ποτέ σ' αυτό να με υπακούνε
να κράζουν γνώριμοι και περασμένοι
να προμαντεύουν τη συντριβή μου
με μάτια διαπεραστικά
και φωνή σπασμένη
βραχνοί να φεύγουν

πάντα νεκροί και δυστυχείς
να χλευάζουν τον κόσμο που αφήσαν
έρημοι προπορεύονται
σε απάτητες κορυφές να φτερουγίζουν
κι ύστερα πάλι
σαν νυκτόβιοι εραστές
να με φλερτάρουν

κι αρχίζει το δωμάτιο να με συμπιέζει
και γίνομαι μικρή, τόσο μικρή
σαν κόκκος σκόνης
και πιο μικρή μέχρι να μην υπάρχω!
και οι μεγάλοι ποιητές να με διαλύουν
πυρακτωμένοι να με βασανίζουν
χωρίς ποτέ, τίποτε να μου αποκαλύψουν




Κυριακή 19 Μαΐου 2013

δεν έχω μέλλον
μου είπε
ζω σ΄ένα ανεστραμένο παρελθόν

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

5 και 47

5 και 47
ξημερώνει και λέω
πρέπει κάπως να εκμεταλλευτώ αυτό το ξημέρωμα
θέλω να το δω να ξαναγίνεται χάραμα
να εκτίθομαι
όσο μπορώ


5 και 49
λέει
ο αγγελάκας
να ξελογιάζουμε νεκρά ακροατήρια
και μετά
αλλάζει ο ρυθμός και η μελωδία
και λέει
ξημερώνει
που να κρυφτώ
μα δεν αντέχω δεν αντέχω δεν τ' αντέχω τόσο φως

5 και 51
παρατηρώ τα δάχτυλά μου που τρέμουν στο πληκτρολόγιο
σφαδάζουν
αλλά δεν βγαίνει τίποτα

5 και 53
τέλειωσα;

5 και 54
κυλάει υποτονικά
και με ρουφάει
αργά ο λεπτοδείκτης

5 και 54
ακομα

5 και 55
λεει
ο μπι ντι φοξμουρ
ψαχνω κατι να βρω
κι εχω τ αστρα σημάδια μα ειμαι ακόμα εδω
στα μεγάλα σκοτάδια

5 και 57
μέρωσε
κι ακόμα δεν βλέπω τίποτε
ανυπαρξία

5 και 57
ανυπαρξία

5 και 57
ανυπαρξία
ο βασίλης κοροιεύει την πλάτονως

5 και 58
ψάχνω τη σκέψη μου
με στραγγίζω
δε με βρίσκω
μπαμπά
αγωνιάς;

5 και 59
μαμά;
αγωνιάς;
αγωνιάς για μένα;
μήπως χάθηκα;
κι όταν τραγούδησα έκλαψα
κάτι χάθηκε
από μένα μαμά;
λες;
συγγνώμη που σου φωνάζω
καμιά φορά

6 και 00
έσπασα
μήπως έσπασα;

6 και 01
ιδέα δεν έχω.
εκτίθομαι.
είναι πέμπτη
χαμογελάω βαριά
και δεν κλαίω σχεδόν ποτέ
πια

6 και 03
κουραστική.
μισώ τη λογοτεχνία.

6 και 04
μου κάνει κακό η ψυχανάλυση λες;

6 και 05
λες;

6 και 05
οι αράχνες μ αγαπούνε να το ξέρεις
και ας λένε αυτοί
οι αράχνες
με στολίζουν τα βράδια
το φως τους ήλιου

6 και 07
λούζομαι ήλιο.
είμαι το φως.
αυτό το υπέροχο θλιβερό φως
το ημίφως
είμαι εκεί που τελειώνει η νύχτα
ακροβατώ
στην άκρη της νύχτας
κι εκρίγνυμαι στο  φως
μ ορμή με πάθος
με λιγμούς
ξεσπάω
σε λιγμούς
φωνάζω
τραγουδάω
ατόφια, δυνατά
σίγουρα
αχ
αλόβητη.

6 και 11
με τη στριγγή φωνή
με τα πέπλα μου απλωμένα
στο μαύρο
πετάω πετάω το βάρος
υψώνομαι

6 και 13
χάνομαι.
τώρα βασικά κάνω τσιγάρο

6 και 14
αγαπήστε με
γαμήστε τα ποιήματά μου
μαλακίες είναι
αγαπήστε με.

6 και 14
ψέματα είναι όλα
τόσοι στίχοι
προσπάθησα να μετουσιώσω τον πόνο
μόνο αυτό
να απαλύνω λίγο τον πόνο
να μην μου είναι τόσο αβάσταχτη η ύπαρξη

6 και 17
βασικά πεθαίνω.
κάποιοι γράψανε λογοτεχνία
μαγκιά τους
εγώ πέθαινα
ενώ οι απολύξεις των πέπλων μου έφτυναν μελάνι
ανάπηρες λέξεις
και τρέλα
ανάπηρη τρέλα
δεν είμαι συμαντική
συμπαντική
και άσκοπη σπατάλη σπερματος

6 και 19
φρουροί
ανοίξτε
παρακαλώ
τα άπειρα στόματα
να κοχλάσει το ψέμα
της ποίησης
ανοίξτε να περάσει
μέσα η κυρά λογοτεχνία

 6 και 21
αφήνομαι
στο χάος

6 και 21
οχι άλλα λόγια
πραγματικά όχι άλλα λόγια.
έλεος.


λοιπον ενταξει
περνάω φάση
που δεν μπορώ να γράψω
να διαβάσω
να κλάψω
να νιώσω.

μάλλον η φύση με προετοιμάζει για το απίστευτο!

ενα κακο ποιημα

κοινωνικη σχιζοφρένεια
εγωκεντρικά μέλη
του προσώπου μου
σφαδάζουν οι αρθρώσεις
πίνω και σκέφτομαι
γιατί να με διαβάζει η μάνα μου
γυρνάνε τα μάτια μου
ανάποδα βλέπω
να αντικατοπτρίζομαι
'είμαι ένας άλλος ζω
σε παράνοια
τον εαυτό μου βρίσκω σπάνια'
φυσικά η δεσποινίς
αναμένει το θαύμα
ο θεός αυνανίζεται
μη γελάς όταν ξεσπάω

γιατί έφυγες
νιώθω μόνη

κατά τα άλλα
'όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας'
φθισικά και ήσυχα
η πλάση ανατινάσσεται

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

ασημένια Σιών

ω Θεέ ευλόγησε τους νεκρούς μας πεζοναύτες
βουνά φτιαγμένα από ρεύμα
άλογα στους ουρανούς
η ελευθερία ήρθε και τέλειωσε
η σπασμένη χορδή τραγουδά λιγάκι ακόμα
κάθομαι ανάμεσα σε τρείς καλπάζοντες σκύλους
παραπατώ κι ανατέλω σ ένα παράξενο πρωινό
οι φύλακες άγγελοι στέκονται γύρω απ το κρεβάτι μου
υπάρχει φως
έχτισα τον εαυτό μου ένα μεταλικό πουλί
τάισα το μεταλικό μου πουλί τα φτερά άλλων μεταλικών πουλιών
μοναχικός σαν τον ήχο του εδάφους τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειώνεται
αδελφές μου! αδελφοί μου! μικρές βάρκες φωτιάς πέφτουν απ τον ουρανό!
η καρδιά μου χτυπάει σαν να πυροβολείς πουλιά που πέφτουν
χτισμένος και μετά γκρεμισμένος
πάρε αυτά μου τα χέρια και πέταξέ τα στο ποτάμι
θα μπορούσα να είχα μετακινήσει βουνά
παρόλο που έφυγες ακόμα περπατώ καμιά φορά μαζί σου
ο θρίαμβος των κουρασμένων ματιών


ΥΓ
οι στίχοι ειναι μεταφρασμένοι τίτλοι κομματιών των silver mt zion

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Active member - Efialtis (L.B.B.L Mix) Live

http://www.youtube.com/watch?v=T4vEUumUej0

κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου
και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου
κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί
και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που 'χα πει.

και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα
όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα
το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω
χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.

όμως, τότε οι φωνές γίνονται λέει πιο δυνατές
και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές
το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν
κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

χρώματα πολλά τριγύρω μου ν' αλλάζουν
παλιές μορφές να με τρομάζουν
ν' ακούω κλάματα λέει κάτω από τη γη
ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΛΕΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΓΕΙ

ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΛΕΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ
ΤΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΟΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕΙ Ο ΘΕΟΣ
ΟΜΩΣ ΑΡΓΕΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑ
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΥΡΛΙΑΖΩ ΔΥΝΑΤΑ

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Tiger Lillies - Why are you laughing?

http://www.youtube.com/watch?v=Zs8-yimYNCI

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

παιχνίδι

αφού σιχάθηκα
και απομυθοποίησα
όλες τις ποιητικές λέξεις
σκέφτηκα πώς μπορώ να φτιάξω
μια αδέσμευτη ποίηση
μακριά απ' τον κόσμο
που να μην μπορεί κανείς
να την καταλάβει
κι ωστόσο να παραμένει
αναλλοίωτη στο χρόνο
προκλητική κι απάνθρωπη
εμμονική κι ασύμβατη
κι οι άνθρωποι να την λατρέψουν.

τόσο βαθιά ποιητική αυτή
η ποίηση του νου μου
που θα ξεσπάει απρόοπτα πάνω
στα μούτρα των ανθρώπων
θα τσαλακώνει τις περίτεχνες
αηδιαστικές τους φάτσες
θα ξεσκίζει απάνω κι από μέσα τους
τις σάρκες θα τους βγάζει
θα ξεκοιλιάζει αυτά που πίστεψαν
πως θα τους σώσουν
ιδεολογίες και βεβαιότητες
θα κατακρεουργεί

τόσο γλυκιές αλήθειες
θα ξεθάβει μέσα απ' τα μελίγγια τους
έκσταση και παραλογισμό θα προκαλεί
έννοιες που δεν ορίστηκαν ποτέ
φύση διαστρεβλωμένη
φθισική
δεν θα χαρίζει ανάπαυση
κανένα βήμα πίσω
θα οδηγεί ίσια μπροστά στο άγνωστο
μέχρι να φτάσει ο άνθρωπος
στην πρώτη άγρια γη

και κάπου ο άνθρωπος
θα αναγεννηθεί ατόφιος βράζοντας
θα κρόζει θάνατο και τρέλα
θα προχωρά με βήμα στέρεο
κι ο ίσκιος του
μυρίζοντας το χώμα σαν απ την αρχή
τα πάντα δύσκολα τα κέρδισε
και γδύθηκε και ηττήθηκε
για να δει ακέραιος
το άγριο χάραμα
ξανά με μάτια ολάνοιχτα
στιλπνά
γιορτάζοντας τον ερχομό του
απ το βορά
ολόκληρος

ίσως να μη γραφτούν ποτέ
αυτά τα ποίηματα
που θα αναστήσουν το θεό
το χαμένο θηρίο θεό
δεν θα γραφτούν ποτέ
γιατί δεν θα χαν λέξεις ανθρώπινες
ούτε φωνή ανθρώπου θα μπορούσε
να διαβάσει

ξέρω πως
τα παιχνίδια επινοήθηκαν
για να χουμε κάτι
να επινοούμε
γελάστε ανέλπιδα
ξανά
και μη σοβαρευτείτε
ξέρω πως

τίποτα
πιο μαύρο
και πιο βρώμικο
δεν έχει αυτός ο κόσμος
από την κόλαση
του ανθρώπινου μυαλού







Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

σσσσσ
λες να πεθαίνει κανείς τώρα;

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

wk

-τι; τι είπες δεν άκουσα
-καρκίνιασε σβήστο λέω.
-ποιο; α. καρκίνιασα.
-το τσιγάρο.
-μαλακίες μου λες.
-τι;
-άδειασα.
-άδειασες;
-άδειασα.
-πώς;
-σιχάθηκα. ξέρεις μ αρέσει που μιλάμε.
-κι εγώ. βαρέθηκα να γράφεις ποιήματα.
-σιχάθηκα.
-μ αρέσει όπως είσαι χωρίς τις λέξεις. βάρος.
-σκατά. σκάσε.
-με μισείς.
-όχι. μ αρέσεις.
-κάνεις σαν να με μισείς.
-όχι δεν σε μισώ. απλά δεν σ αγαπώ.
-γιατί;
-δεν έτυχε.
-πότε θα μ αγαπάς;
-δεν θα σ αγαπήσω ποτέ.
-γιατί;
-δεν θέλω.
-γιατί έγραφες ποιήματα;
-δεν έχει σχέση αυτό.
-ναι, αλλά γιατί έγραφες;
-ήθελα τους ανθρώπους.
-και τώρα;
-τώρα απλά τους παρατηρώ.
-κρατάς αποστάσεις;
-κρατάω σημειώσεις.
-τι σημειωσεις;
-στον εγκέφαλο.
-και είσαι καλα;
-μη με ρωτάς.
-γιατί;
-δεν θέλω να ξέρεις. να μη σε νοιάζει.
-με νοιάζει.
-δεν είμαι.
-σου λείπει κάτι;
-η ύπαρξη.
-ποια ύπαρξη;
-το να είμαι εδώ.
-και πού είσαι;
-δεν ξέρω. χάθηκα.
-πού;
-δεν ξέρω.
-και τι ξέρεις;
-τίποτα. γι αυτό και δεν γράφω.
-ψάξε να μάθεις.
-πού;
-στα βιβλία, στους ανθρώπους. μέσα σου.
-δεν έχω διάθεση.
-εντάξει.
-όχι.
-τι όχι;
-όχι εντάξει.
-τι να πω;
-τίποτα μην λες.
-εντάξει.

...

-μου τη σπας.
- γιατι;
-είπα, μη λες τίποτα! όλο ρωτάς, και με εκνευρίζεις.
-ε τι να κάνω;
-τίποτα.
-και τότε πώς θα γίνει;
-δεν θα γίνει τίποτα.
-εντάξει.

...

-τι με κοιτάς;
-περιμένω να μ αγαπήσεις.
-γιατί;
-για να έχεις ένα λόγο..
-ποιος σου είπε ότι θέλω λόγο;
-είπες θες να υπάρχεις.
-ναι.
-και δεν μπορείς πια να γράψεις. άρα θες ένα λόγο.
-δεν πάει έτσι.
-και πώς πάει;
-όλα τόσο απλά είναι για σένα;
-όχι... αλλά θέλω να είσαι καλά.
-γιατί;
-έτσι. για να είμαι κι εγώ καλα.
-δεν πάει έτσι.
-για μένα έτσι πάει. θέλω να βρεις ένα λόγο.
-γιατί;
-γιατί ζω μέσα από σένα κι εγώ.
-μαλακίες μου λες.
-όχι.
-σκάσε.
-όχι.
-μ εκνευρίζεις. είσαι ενοχλητικός.
-γιατί ήρθες τότε;
-δεν ξέρω. φεύγω.
-και που θα πας;
-δεν ξέρω. θα περπατήσω μόνη μου.
-σβήστο καρκίνασε.
-ποιο; α.
-και μη φυσάς στη μούρη μου.
-γιατί;
-μ εκνευρίζει.
-καλά γάμησέ μας. φεύγω.
-φύγε. θα ξανάρθεις.
-όχι.
-θα ξανάρθεις. είμαι σίγουρος.
-πώς είσαι τόσο σίγουρος;
-με έχεις ανάγκη. εσύ κι οι λέξεις σου πλήττετε αφόρητα μακριά μου.
-μαλακίες.
-καλά.
-τι καλά;
-τι θες τώρα; φύγε.
-όχι δεν φεύγω τι καλά;
-καλά. σου λέω μαλακίες. το δέχομαι.
-α ναι ε;
-ναι. άντε τι περιμένεις;
-να νιώσω κάτι.
-τι;
-καλά.
-τι καλα;
-να νιώσω καλά.
-θες να περιμένουμε μαζί;
-όχι. καλά θα μείνω για ένα ακόμη.
-τι;
-τσιγάρο.
-φύσα το από κει όμως.
-όχι θα το φυσάω πάνω σου.
-τότε δεν θα νιώσεις καλά.
-δε με νοιάζει.
-είπες σ αρέσει που μιλάμε.
-μ αρέσει που μιλάμε.
-τότε γιατί θες να μου φύγεις;
-να σου φύγω;
-ναι.
-δεν ξέρω. έτσι το πα. για να δω.
-τι να δεις;
-αν θες να φύγω.
-δεν θέλω να φύγεις.
-καλά θα μείνω τότε.
-χάρη;
-όχι. θέλω να μείνω... εντάξει τώρα;
-ναι πολύ καλύτερα.
-καλύτερα;
-ναι. εσύ πώς νιώθεις.
-όχι καλά.
-ωραία. θα περιμένουμε μαζί.
-εντάξει.

...

-γιατί γράφεις ποίματα;
-δεν γράφω ποιήματα.
-εντάξει γιατί έγραφες ποιήματα;
-δεν έγραφα ποιήματα.
-και τι έκανες;
-γκρίνιαζα πάνω στο χαρτί.
-γκρίνιαζες;
-ναι γκρίνιαζα.
-γιατί γκρίναζες;
-γιατί το είχα ανάγκη.
-είπες ότι έγραφες επειδή ήθελες τους ανθρώπους.
-ναι. ήθελα να με ανέχονται.
-να σε ανέχονται;
-ναι. να με ακούνε να γκρινιάζω με τις ώρες.
-και γιατί έγραφες τις γκρίνεις σου;
-γιατί δεν είχα τους ανθρώπους.
-τώρα τους βρήκες;
-όχι.
-και γιατί δεν γράφεις ακόμα;
-βαρέθηκα.
-τι βαρέθηκες;
-τον εαυτό μου τι να βαρέθηκα.
-και τι κάνεις;
-τίποτα.
-εγώ τώρα σε ανέχομαι;
-δεν ξέρω. με ανέχεσαι;
-όχι. σε ακούω.
-θέλω να με ανέχεσαι. να με σιχαθείς αλλά να μπορώ να σου μιλάω.
-και που θα καταλήξει αυτό;
-θα ξεδώσω.
-θα ξεδώσεις;
-θα σε κάνω να νιώσεις σκουπίδι.
-σκουπίδι; γιατί;
-για να σε κάνω ότι θέλω.
-δεν θα το καταφέρεις.
-με σιχάθηκες τώρα; ή να συνεχίσω;
-όχι δεν σε σιχάθηκα.
-δεν νιώθεις ότι σε μισώ; ότι δεν μ ενδιαφέρεις ούτε στο ελάχιστο;
-όχι. ίσα ίσα νιώθω ότι με έχεις ανάγκη.
-μαλακίες.
-θες να ξεδώσεις πάνω μου;
-ναι.
-εντάξει. κάντο.
-αλήθεια;
-ναι. σε αφήνω.
-θα σε κακομεταχειρηστώ άσχημα.
-κάντο.
-δεν έχω όρεξη τώρα.
-καλά. και τι κάνουμε τώρα;
-τι να κάνουμε;
-τι να κάνουμε; περιμένουμε.
-τι;
-να νιώσεις καλύτερα δεν είπαμε;
-α... μάταιος κόπος.
-αν ξεδώσεις πάνω μου θα νιώσεις καλύετρα;
-δεν ξέρω. μπορεί.
-ωραία τότε ας περιμένουμε να ξεδώσεις.
-δεν θέλω.
-γιατί;
-γιατί δεν θέλω να σου κάνω κακό και να με μισήσεις.
-γιατί όχι;
-ώχου. έτσι.
-μ αρέσει όταν είσαι σκληρή μαζί μου.
-εμένα δεν μ αρέσει να είμαι σκληρή.
-απάνθρωπη.
-ναι απάνθρωπη.
-σιχαμένη.
-σιχαμερή. βρώμικη.
-πολύ.
-πολύ ασχολήθηκες μαζί μου.
-ναι. μ αρέσεις.
-εμένα δεν μ αρέσω.
-γιατί;
-γιατί έτσι.
-τι σου λείπει;
-εσύ.
-χαχα
-αλήθεια εσύ.
-αν με έχεις θα νιώθεις καλά;
-ίσως.
-θες να με αποκτήσεις;
-όχι.
-γιατί;
-γιατί θα είναι σαν να σε κακομεταχειρίζομαι.
-γιατί δεν το κάνεις; σου προσφέρομαι.
-δεν θέλω έτσι.
-πώς;
-θέλω να με φτύσεις.
-φτ
-όχι έτσι
-πώς;
-πες μου ότι δεν είμαι τίποτα για σένα. ότι είμαι για πέταμα και ότι δεν θέλεις να με ξαναδείς μπροστά σου.
-δεν είσαι τίποτα για μένα, είσαι για πέταμα και δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου.
-όχι έτσι.
-πώς;
-πιο άγρια.
- δεν είσαι τίποτα για μένα, είσαι για πέταμα και δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου.
-μη χαμογελάς όταν το λες. φαίνεται αστείο.
-άλλη μια;
-όχι φτάνει. άστο.
-και τι θα γίνει τώρα;
-τίποτα.
-σβήστο καρκίνιασε.

...

-μ αγάπησες καθόλου σήμερα;
-τι μαλακίες μου λες;
-ρωτάω.
-χαχα
-γελάς.
-ναι γελάω.
-μ αρέσει που γελάς.
-είσαι αστείος.
-γελοίος.
-γελοίος και βλάκας.
-βλάκας, ζώον.
-όρθιο.
-μ αγάπησες καθόλου;
-μη με κοιτάζεις έτσι.
-πώς θες να σε κοιτάζω;
-σαν να μαι εγώ.
-εσύ είσαι.
-σαν να μαι εδώ.
-εδώ είσαι.
-σαν να σε θέλω πολύ.
-με θέλεις πολύ.
-σαν να ταιριάζω με τα μάτια μου τις λέξεις που θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα. και δεν θα τις πούμε ποτέ.
-δεν κατάλαβα.
-χαχα
-γελάς.
-γελάω.
-σ έχω ανάγκη.
-πρέπει να φύγω.
-φύγε. θα ξανάρθεις.
-πού το ξέρεις;
-δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
-έχεις δίκιο.
-θα σε περιμένω.




Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

mindfuck

και οι άλλοι
πήγαιναν όλο από εκεί
και δεν καταλάβαινα γιατί
πήγαιναν
και τους κοίταγα στάσιμη
κι ανήμπορη να καταλάβω
τι στο διάολο έκαναν
και μέσα μου μόνο
να βρίζω ήθελα
και να καταριέμαι
και τίποτ' άλλο

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

και θα γελάμε
μέχρι να σπάσουν
οι οδοντοστοιχίες μας
τόσο πολύ θα γελάμε
και μετά
θα ρίξουμε ένα πήδημα
να το χαρεί η ψυχή μας.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Νικόλας Άσιμος Ωϊμε


Ωϊμέ, ωϊμέ, πώς έγινε;
Ωϊμέ, τίποτα δεν έμεινε
από μένα ζωή
κι έχω πια παραδοθεί.
Πόσο ξένοι γίναμε,
ποιός θα το πίστευε πως όλα τελειώσανε;
Κι ούτε που πονάω πια.

Είναι αυτο-δύναμη και αδυναμία μου
κι έγινε πια ύπαρξη
με την πάροδο του πόνου η ανυπαρξία μου.

Προτιμώ, προτιμώ να μην ξέρω κανέναν.
Κι όσα έζησα, πέρα τα πέταξα!

Είναι αυτο-ύπνωση και αταραξία μου
είναι κι επαγρύπνηση
κι η κοπή μου από το θρόνο, η ελευθερία μου.

Ωϊμέ, ωϊμέ, πως έλιωσα;
Ωϊμέ, τ' άλογο μου σέλωσα
δεν πατάω στη γη
κι έχω αποξενωθεί.
Τρέχω σαν τον άνεμο,
ποιός θα το πίστευε πως αναβαπτίζομαι
στ' ονειρεματάκι μου.

Είναι στην πέτσα μου και στην φαντασία μου
είναι και επίγνωση
κι είναι το παράλογό μου, κι η ανοησία μου.

Αγαπώ, αγαπώ και γυρνάω σε μένα!
Κι όσα πέταξα τα ξαναμάζεψα.

Είναι αυτο-όραση και αναγκαιότητα
είναι παλιννόστηση
είναι και η αφεντιά μου στην αιωνιότητα

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

κατσαρίδες

γυρίζεις
τα μάτια
από μέσα
και ζεις
από μέσα
τον κόσμο

οι κατσαρίδες
μπήκαν απ' το στόμα
κατέκλισαν
το παχύ έντερο
και τρών
κατοπτρικά
τις σάρκες

έντομοκτόνα
σάλια
στα εντόθια
μιλούν
τη γλώσσα
του θανάτου
ανορεκτικές
ακανόνιστες
και μαύρες

περπατούν
κραυγάζοντας
να σε χορτάσουν
κι οι σπασμοί
λιγόστεψαν
στερέψαν
οι αιώνες

όταν
γυρίζεις
τα μάτια
από μέσα
κάτι σαπίζει
και σε τελειώνει
ύπουλα
κι απάνθρωπα

μάλλον ποτέ
δεν υπήρξες
στ' αλήθεια