ερευνώντας τα πιθανά και τ' ανεκπλήρωτα

το μνησίκακο άγαλμα

το μνησίκακο άγαλμα

στεκόταν πάντα ακριβώς εκεί

ούτε πιο δεξιά ούτε πιο αριστερά

κοίταζε τους περαστικούς

μ' ένα βλέμμα διαπεραστικό

ήξερε τι πρόκειται να συμβεί

όμως δεν είχε μιλιά να το πει

 ο φαγωμένος θρίαμβος

των κουρασμένων ματιών μου

εξερράγη κάπου χωρίς συγκεκριμένες μορφές

κάπου που οι διακλαδωμένες πιθανότητες χορεύουν

με τα γεγονότα.

η μνήμη συγκαρτάει το σώμα μου 

λίγο πιο ζωντανό απ' όσο θα πρεπε

λίγο πιο νεκρό απ' ότι ήταν προγραμματισμένο.

όσα συνέβησαν, δεν ήταν παρά ένα υπόλειμμα

μετενσαρκωμένης πιθανότητας

που κάποιος τρελός δορυφόρος 

επέλεξε για μας

έχωσε τη μεγάλη χούφτα του

στο κέντρο της γης, η τυχαιότητα 

επέλεξε για μας

με τα μαγικά της χέρια

την ακατανόητη μορφή μας
-τόσο ασαφή και τόσο συγκεκριμένη-
και ίσως παγιωμένα ανεκπλήρωτη.

ελαστικές υπάρξεις

πλαστικές ψυχές

περιμένωντας ν' ανατραπούν
οι εφήμερες φωνές μας

το σπερματοζωάριο

αυτό το θλιβερό μικρόσωμα της κίνησης

που έφτασα να μαι εγώ

αθόρυβα και μόνιμα

ή περίπου μόνιμα.

οι σκιές των ανθρώπων

καλύπτουν σίγουρα κάτι άλλο, πιο σκοτεινό

η γκρίζα όψη ξεγελάει τα μάτια τους τα πολύχρωμα.

δεν επέλεξα τη σύνθλιψή μου.

τον εγκυμονούντα εαυτό και τις ανατριχίλες

τις αστάθειες του κορμιού μου και τις ασύμβατες λέξεις.

συνίσταμαι απ' όλα αυτά και όσο γίνεται τ' αφήνω να εκρήγνηνται

διάφανα μες τον κόσμο των μικρών ανεστραμένων στιγμών μου

σαν πολύτιμα ζωγραφισμένα χεράκια

συντονισμένα στην απόθηση και την αναβολή

οι κορυφώσεις και οι ανατροπές συνίθισαν να είναι

κάπως, μέρος του γονιμοποιήσημου ζώου

που με διανέμει πιο ξάστερα, σχεδών ικετευτικά

σε κάποιο άλλο μέρος

σίγουρα πολύ μακριά από εδώ.

θα φτιάξω ένα μικρό χαοτικό σύμπλεγμα

από μελωδίες δικές μου μπλεγμένες

που θα ξεδιαλύνουν κάποτε μονάχα

οι νότες της τελευταίας μου 

αναρίχησης στην πιο εξώφθαλμη πραγματικότητα.

οι ευνουχισμένες στιγμές μου

θα θυσιάσουν ένα μέρος τους 

στο πληθωρικό βασίλειο των περιπτίξεων

των εκδοχών του βασανισμένου κορμιού μου

και οι υπόλοιπες θα βγάλουν στόματα πελώρια

και θα πετσοκόψουν λίγο λίγο

τη μνήμη μου.

όλα τα υπόλοιπα

θα 'ναι σκόνη 

πίσω απ' το παραβάν θα παρατηρούν

-μόνο θα παρατηρούν-

αυτή την τελευταία διαστροφική συνάντηση

με τις άλλες εκδοχές του εαυτού μου
που ίσως και να είχαν κάποτε τραγουδήσει
τη μελωδία της αποσύνθεσής μου
ανάμεσα στα στήθια μου, 
μα το μισοφαγωμένο αυτί μου
τις αγνόησε παράφωνα.

εκείνες που θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει παράλληλα

αν το μνησίκακο άγαλμα 
το πυρετικά ανυσπόστατο
και ξένο έστρεφε λίγο 

τους καρπούς του προς το φως.