η αυτοαναίρεση του καθρέφτη

"και χαιρετώ σας
και φιλώ σας
όντα μικρά χρωματιστά
μες τον καθρέφτη κλειδωμένα"

αναποδογυρίσαν
τα φανόμενα
και βλέπουμε μηχανικά
απ' την αντίθετη

τα μαθηματικά εξιχνιάζουν το μυστήριο

μέσα από εμένα
είδα φλεγόμενους
τους πεινασμένους ανθρώπους
της κοιλιάς μου
στην πίσω όψη
του ανεστραμένου
κοσμικού καθρέφτη

μέσα στη μεγάλη αποχέτευση
παρασυρόμαστε γελώντας
με τραγούδια

πόσο νηφάλια αυτή η αίσθηση κατάπωσης
του ειδώλου των ματιών μου

σίγουρα με προσπέρασαν
οι προηγούμενες υποθετικες μου  κόρες
που γεννήθηκαν από μένα
πριν από μένα
 για να φυτέψουν στο δρόμο μου
παράδοξα ανθοπέταλα.


είμαι -λες-
η οξύμορη εικόνα του ειδώλου μου
που τρέμει πίσω απ' το γυαλί
σφαδάζοντας, για μια ματιά
από εμένα.

τα δάχτυλά μου ζωγραφίζουν
νοητά τον άνθρωπο
που έχει αφήσει την πνοή του
την ανάστροφη
εδώ και αιώνες
στην παλάμη μου

ο χρόνος είναι κάτι το τρομερό
-λες-
και μ' ένα πάταγο
χτυπάς το κρανίο σου

βαριέται λες, ο χρόνος;
κι αν τρελαθεί ποτέ;
κι αρχίσει να γυρίζει πίσω;
και γελάσει;

τότε οι μορφές θ' ανατινάσονται
σαν ξεθωριασμένες γκραβούρες.

και τότε,
αγάπη μου
ποιος θα σε ξεχωρίσει
απ' το βάλτο;