θηλιά

Ανακυκλώνω την ψυχή μου
σ' ένα γλέντι διαρκείας
υπάρχω στο βράχο
χωρίς υπόσταση
στο τέρμα της πόλης
με μια ιδέα

Αναιρώ τη φύση μου
αρνούμαι, κάνω εμετό, απογυμνώνομαι
γελάτε με τα πεταμένα
εντόσθιά μου
ασχημαίνουν το δρόμο
που θάβετε τις ελπίδες σας

Πάντα θα ακυρώνω
τον εαυτό μου
και θα χαράζω δρόμους απαράβατους
καμία ποίηση
δεν αγαπώ
καμιά ευχή δεν με γλυκαίνει
η ζωή βαμμένη με λέξεις
που μισείτε, που διώχνετε
λέξεις που φθείρουν και φθείρονται

Ανακυκλώνω την ψυχή μου
επιδεικτικά και με πείσμα
σαν λέξη που ξεψυχάει μπροστά
σε χιλιάδες πόδια
που δεν περπάτησαν ποτέ
πάνω στο σχοινί
αλλά ξέρουν να λιώνουν μυρμήγκια
από άποψη

Θ’ αναζητώ συλλαβές που σπάζουν
να φτιάξω χώμα για να θαφτείτε
μέσα μου λιώνουν οι στοές ανομολόγητα
έξω ουρλιάζουνε οι χρόνοι
και αυτός ο απέραντος
χιλιοραμμένος κόσμος σας που βγήκε
από τη στάχτη του Τίποτα

Όχι άλλοι συναισθηματισμοί
ελεηθείτε την ύπαρξή σας!
τα χρόνια δεν τρέφουν συμπόνια
τα χρόνια μας αφήνουν παράλυτους

Περπατώ με μιαν αλήθεια
δεμένη στο σώμα
τη σέρνω από πίσω μ’ ένα σχοινί
με βλέπετε, μα δεν βλέπετε

και τι μ' αυτό;
"τόσα σχοινιά λατρέψαμε
και μείναμε μισοί απ' ό,τι πιστέψαμε"