Ήταν οι σκέψεις, το ξενύχτι, τα βλέφαρα που σβήσαν, δεν ξέρω τι στ' αλήθεια, γυρνούσαμε στα συρματοπλέγματα, "άγγιξέ τα" του λέω, δεν ήθελε, περπατήσαμε χωρίς να πιούμε ή να πούμε κατι, κοίταζε κάτω, καμιά φορά μου λέει "δεν είναι η τρέλα τρόπος ζωής, έτσι δεν είναι;" δεν ξαφνιάστηκα, ήξερα τι ήθελε, επιλογές, επιλογές επιλογές, γδύθηκα, "αν είσαι τρελός, άγγιξε τα στήθια μου", δεν ξαφνιάστηκε "είναι όμορφα, δεν θέλω να τα πειράξω, θα τα χαλάσω" είπε με νόημα "είσαι όμορφος" είπα με νόημα, φόρεσα πάλι το ρούχο, περπατήσαμε, επιλογές επιλογές επιλογές, κοίταζα κάτω, επανέλαβα "αγγιξέ τα" και τότε τα σύρματα έμοιαζαν με στάχτη από πύρινο θεριό του θέρους "δεν έχει πια καλοκαίρι, θα κρυώσουμε, δεν έχει πια κουνούπια, άφησαν τα μολύβια τους, δεν γράφουν πια οι ποιητές."
"Δεν είναι αλήθεια" με κοίταξε τον κοίταξα, με άγγιξε τον άγγιξα, γδύθηκε "δεν σ' αγαπώ" είπε "ούτε 'γω" χαμογέλασα, χαμογέλασε, δεν ορκίστηκα τίποτα, δεν ορκίστηκε τίποτα, τον φίλησα στο στόμα. Πετάχτηκα μες τον ύπνο μου, το αριστερό μου αυτί είχε ματώσει λίγο, ήταν παράξενο όνειρο. Τα όνειρα και τα κείμενα θα μας σώσουν, ψέλλισα, όσο ακόμα υπάρχουν, όσο ακόμα κρυώνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου