το κουσούρι

αφημένο λοιπόν, το κουσούρι της ποίησης
η δυσκολη, δυσαρμονική, δυσπρόσιτη φαντασία μας
το πλέκει σαν ιστό της φύσης με φροντίδα
το εμποτίζει με νόημα και λόγους πολλούς ύπαρξης
όλοι χειροκροτούν τον Ποιητή
όλοι φεύγουν μακριά του μετά την παράσταση.

όλα ήταν, καταγραφές ονείρων καταλάθος

όλα ήταν εκεί, εγώ στο πλοίο πάνω στη μέση του τίποτα
οι γελωτοποιοί με κορόιδευαν κι εγώ, μιλούσα, μιλούσα
χωρίς να ακούω, να ακούω εκείνους, τα πρόσωπα ήταν άσπρα
τα ρούχα παράξενα, το δέρμα λευκό, εκεί, εκείνοι
ήταν όμορφοι, ήταν άντρες, ήταν αλλόκοτοι, Θάνατος,
ο ένας έπεσε στο νερό, ο άλλος ξάπλωσε λυπημένα και σουρρεαλιστικά
ένιωσα μόνη, παντέρημη, στα μάτια του δεν υπήρχε πια τίποτα
γδύθηκα, συνέβησαν πολλά, δεν θέλω να θυμάμαι
μόνο ένας κόμπος που άφησε πίσω του χαλάσματα
κάθε νύχτα μια τρύπα, μια γαμημένη τρύπα κουρνιάζει στο κορμί μου καταλάθος
η ζωή, η ζωή, όλα ήταν καταγραφές ονείρων, καταλάθος.

σκέπασα την πληγή μου με το δέρμα τους, εκείνοι έσβησαν σαν άνθρωποι
εγώ όχι ακόμη.

εδώ

το απρόβλεπτο τίποτα μας γνέφει απ' τις οθόνες

η νιότη τραγουδάει σκοπούς γερόντων

η μέρα ειρωνική σκεπάζεται με ερωτευμένων σάρκες

και μουρμουράει τρεκλίζοντας τα λόγια

"πώς η ζωή αφήνει στίγματα καπνού

κι η τρέλα αναπολεί το πατρικό της

μια χαραμάδα σκόνης μαραμένου άνδρα

και μια γυναίκα που 'σβησε το βράδυ"

εδώ, τα λέμε ποιήματα, αυτά που δεν τολμούμε

ξεφλούδισμα

σιγά σιγά
πέταγα το κουκούλι
το ρημαγμένο από αιώνες, βαρύ και τρομερό
"σαν να ανασαίνω πραγματικά" λέω
"τώρα βλέπω, βλέπω!"
οι σκόνες μ' έτρωγαν, με τσάκιζαν
τώρα φύγαν, τώρα ακόμη και στον ύπνο μου
ξέρω τι είναι όνειρο και τι όχι
ημουν σίγουρη πως όταν ξυπνούσα όλα θα ήταν όπως πριν
το πιο όμορφο χάραμα
είναι αυτό που σε βρίσκει ζωντανό
οι άνθρωποι είναι μυριάδες, εσύ μοναδικός
κι έρχεται η στιγμή, η υπέροχη
που βρίσκεις τον εαυτό σου μοναδικό
νιώθεις αυτή την υπερηφάνεια της μοναξιάς
να σου ταλανίζει το σώμα
ευγνώμων που υπάρχεις και στέκεσαι
και αγαπάς, αγαπάς αγαπάς
τυχερός που μπορείς και αγαπάς
μια οικουμενική γαλήνη
μια διαστρική ενδελέχεια
κανένα εμπόδιο πια, κανένα παραμίλημα
όλα ηχούν όπως τα έσβηνε ο χρόνος
στο τέλος θα μείνουν οι άνθρωποι,
μόνο οι άνθρωποι και η σιωπή τους
αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς
δεν ντρέπεσαι για σένα
εκείνη η ώρα του ξεφλουδίσματος η ιερή
που αναπαύεται η ψυχή
δεν ξέρω αν είναι ο θάνατος αγαλίαση
αν είναι ηδονή ή ένα στείρο Τέλος
μα πάνω από σένα, η σκέψη βλέπει
πιο μακριά, πιο απέραντα
το σώμα είναι βλάσφημο, φυλακισμένο
και αν μπορείς και το ξεπερνάς
αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς
κι είσαι τυχερός
"δεν μπορώ ν' αγαπήσω" λεω
τελικά, τα πάντα μπορείς
τα πάντα έχεις, τον Κόσμο
τι άλλο;

μαθηματική αυτοκτονία

δεν θα χορέψω ξανά εκεί, στο βάθος της πλατείας
ούτε θα τραγουδήσω ποτέ πια για κανέναν
οι άνθρωποι πεθαίνουν, όπως και να το κάνουμε
ό,τι και να κάνουμε
δεν νιώθω τύψεις για την ψυχή μου
για το κορμί μου λίγες, ελάχιστες
"υπάρχουν θύελλες που φωσφορίζουν στο σκοτάδι"
κι αν το πιστέψεις μπλόκαρες καημένε μου

διχοτομείς την ευτυχία
παραγοντοποιείς το χάος
λογαριθμίζεις τη ζωή
το άπειρο, το μόνο, το ανυπέρβλητο

εκεί στο βάθος της πλατείας, μόνη η ψυχή ασθμαίνει
τα όριά της δεν υπολογίζονται με νούμερα..