ξεφλούδισμα

σιγά σιγά
πέταγα το κουκούλι
το ρημαγμένο από αιώνες, βαρύ και τρομερό
"σαν να ανασαίνω πραγματικά" λέω
"τώρα βλέπω, βλέπω!"
οι σκόνες μ' έτρωγαν, με τσάκιζαν
τώρα φύγαν, τώρα ακόμη και στον ύπνο μου
ξέρω τι είναι όνειρο και τι όχι
ημουν σίγουρη πως όταν ξυπνούσα όλα θα ήταν όπως πριν
το πιο όμορφο χάραμα
είναι αυτό που σε βρίσκει ζωντανό
οι άνθρωποι είναι μυριάδες, εσύ μοναδικός
κι έρχεται η στιγμή, η υπέροχη
που βρίσκεις τον εαυτό σου μοναδικό
νιώθεις αυτή την υπερηφάνεια της μοναξιάς
να σου ταλανίζει το σώμα
ευγνώμων που υπάρχεις και στέκεσαι
και αγαπάς, αγαπάς αγαπάς
τυχερός που μπορείς και αγαπάς
μια οικουμενική γαλήνη
μια διαστρική ενδελέχεια
κανένα εμπόδιο πια, κανένα παραμίλημα
όλα ηχούν όπως τα έσβηνε ο χρόνος
στο τέλος θα μείνουν οι άνθρωποι,
μόνο οι άνθρωποι και η σιωπή τους
αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς
δεν ντρέπεσαι για σένα
εκείνη η ώρα του ξεφλουδίσματος η ιερή
που αναπαύεται η ψυχή
δεν ξέρω αν είναι ο θάνατος αγαλίαση
αν είναι ηδονή ή ένα στείρο Τέλος
μα πάνω από σένα, η σκέψη βλέπει
πιο μακριά, πιο απέραντα
το σώμα είναι βλάσφημο, φυλακισμένο
και αν μπορείς και το ξεπερνάς
αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς
κι είσαι τυχερός
"δεν μπορώ ν' αγαπήσω" λεω
τελικά, τα πάντα μπορείς
τα πάντα έχεις, τον Κόσμο
τι άλλο;