(αν)άπειρες λέξεις.

οι ξεχαρβαλωμένοι πιανίστες
ή τα απομνημάρια

Ξάφνου,
βρέθηκα να πετάω στιγμές απ' το μπαλκόνι
κι άρπαξα τη φύση απ' το μαλλί
της είπα να συμμορφωθεί
και να μη φτιάχνει άλλα δέντρα
"πήξαμε στα δέντρα καλή μου
αλλη δουλειά δεν έχεις;"

μετά από χρόνια, στα δεκαεφτά μου
είδα ένα φόβο, ζαλισμένο, καταπράσινο
και δεν άφησα τα μάτια μου να λησμονήσουν
όλης της γης τα δέντρα
με αυτά τα χάη απάνω τους
σαν ίσκιους, χωρίς φύλλα.

εκατομμύρια μέρες χωρίς να αγγίξω λέξη
χωρίς να αρθρώσω χάδι, ή ανάθεμα
βρήκα τους ξεχαρβαλωμένους πιανίστες
με τα δάκτυλα μπηγμένα στις νότες
να τις παρακαλούν να μείνουν, να γραφούν
σε κάποια μονοπάτια της Ιστορίας
ή έστω σε μια παρτιτούρα σκόνισμένη

στο γέρμα της αυτοκτονίας
πέρασα μες τις λάσπες των ανθρώπων
ερωτευμένη με τα πρώτα μου φωτόνια
τα τρυφερά αδέσποτα φιλήματα
μαστουρωμένα με πικρό αλεύρι, μοσχοάλευρο
και μουσικές αλλόκοτες με χρόνια ραμμένα
πάνω τους, εφηβικά και πένθιμα

[...]

Δεν ξέρω πώς την πέρασα την εφηβεία
κι αν όσα κέρδισα είχαν καμια αξία
ή όσα έχασα ουρλιάζανε για μένα μισοσκότεινα
κι εγώ τ' απόδιωχνα χωρίς να ξέρω

μα βγήκα ζωντανή και υπερήφανη
χρόνια τώρα καρφιτσωμένα,
αφόρετα και αφόρητα,
και λαχταρώντας με ορμή τα ανεμόπιαστα
ασήκωτα μυροβαμμένα βράδια

μια μέρα σουρρεαλιστικά θα πετάξω απ' το μπαλκόνι
κοκκινοφόρετες μοναξιές τώρα
οι στιγμές θα βγαίνουν απ' το χώμα
θα χουν φυτρώσει γκρίζα νεύρα και λουριά
και ρίζες πορφυρές πάνω απ' τις στάχτες.