κέντημα

Των τρελών τ’ αστεία
Είναι τα πιο σοβαρά ζητήματα

Κι όσα δεν έχουν αιτία
ενέχουν ότι πιο όμορφο ζήσαμε

Θα ξεθάψω αλήθεια απ' την ψυχή, χιλιάδες φορές
και πολλές ιστορίες στα πόδια με σπάγκους θα δέσω
μήπως και στραφούν στο φως τα αγκάθια

το πεπρωμένο προς το παρόν στέκει πετρωμένο
κι ένας άντρας έβηχε όλη νύχτα
δεν ήθελε είπε, να τον αγαπούν

«Σ’ αγαπώ» Σάχλες
«Δεν θα ‘βρισκα παρηγοριά πουθενά, ούτε στο πιο αδέξιο όνειρό μου
Χίλιες ζωές να ‘χα παραπάνω δε θα ‘μουν ποτέ τόσο αχάριστη!»

έβλεπα τον Τρελό
μες τον τηλεφωνικό θάλαμο, είχε γδυθεί και έκλανε
γελούσε, πάλι, κι εγώ δεν έβρισκα στο Χάρτη
που στο κέρατο μπορούσα να βρίσκομαι

είμαι εκείνος!
εκείνος που τα παπούτσια του έφεραν μουσικές στο δρόμο
κι ένιωθε το δρόμο κενό, κι ένιωθε τα πόδια γυμνα

Συγνώμη..
που νόμιζα πως το Νόημα είναι ένα ρούχο κεντητό
που σκύβεις με φροντίδα απάνω, το παρατάς, το ξαναρχίζεις, το χάνεις στο σπίτι, το βρίσκεις στο πάρκο, το πλένεις, το μπαλώνεις, το πονάς ή το σκίζεις.

Συγγνώμη που δεν πίστεψα
ποτέ στ' αλήθεια σε τίποτα
και δεν λύτρωσα κανέναν.

Συγγνώμη για την κατάντια των λέξεών μου
Η παράσταση αναβάλλεται για απόψε.
Η ζωή αναβάλλεται

Το μικρό παιδί που δεν ανάσαινε, το κράταγε ο πατέρας του μες το νερό για δύο ολόκληρα λεπτά, το ‘κανε και στην μπανιέρα καμιά φορά, ωστόσο αυτό δεν πέθανε ποτέ। μια μέρα έλιωσε η ψυχή του σαν σαπούνι «Σ’ αγαπώ πατέρα। Τώρα είσαι, τώρα θα πρέπει να είσαι ευτυχής»

[...]

Άλλοι άνθρωποι αρνήθηκαν τα τρελαμένα χαμοπούλια
κι όμως δεν κάνανε χωρίς αυτά, οι σκιές τους στοιχειώναν την περπατησιά τους.
Εδώ, κεντάμε μιαν αλήθεια με προσοχή, χωρίς κανένα, μα κανένα λόγο.

Κάτι πάντα θα λείπει. και πάντα κάτι θα υπάρχει.